My Shiny Star

Een mooie zomerdag

Zenuwachtig kijk ik op mijn telefoon. Nog vier minuten en dan zou hij hier moeten zijn om me op te halen. Ik heb mijn schoenen al een half uur geleden aangetrokken en elke minuut lijkt wel een uur te duren. Ik loop heen en weer door de kamer terwijl ik constant op de klok kijk. Zal hij het niet vergeten zijn? Precies op het moment dat ik op de bank wil gaan zitten hoor ik de bel van ons appartement. Ik loop naar het kastje met de camera en neem de telefoon op. "Ik kom naar beneden!" Ik hang op voordat hij nog iets terug kan zeggen en ik zie hem in de camera lachen. Ik sluit de deur en even zit ik met een dillema. Uiteindelijk besluit ik toch de lift te nemen, dat duurt misschien langer, maar buiten adem beneden komen ziet er ook niet echt aantrekkelijk uit. 

"Hé, wat zie je er goed uit." zegt Danilo terwijl hij me een knuffel geeft. Yes, ik wist dat ik de lift moest nemen. Ik voel dat ik alweer begin te blozen en ik kijk snel weg. "Jij mag er ook wezen." zeg ik verlegen terug. Ik zie een glimlach op zijn hoofd verschijnen en ik weet gelijk dat dit een leuke dag gaat worden. "Kom, ik wil je wat laten zien. Spring maar achterop." Hij loopt naar een huurfiets en ik kijk hem verbaast aan. Ik ken eigenlijk niemand die op een huurfiets rijdt, maar misschien is zijn fiets gewoon stuk. Ik spring achterop en hij begint te fietsen. "Waar gaan we heen?" vraag ik nieuwsgierig. "Wacht maar af, je ziet het vanzelf." De hele weg stel ik vragen in de hoop dat ik erachter kom waar we heen gaan, maar hij antwoordt alleen met misschien. "Jij bent echt gemeen." zeg ik lacherig. "Nee, jij bent gewoon veel te nieuwsgierig." zegt hij lachend terug. 

"Kijk, mooi eh?" zegt Danilo verlegen terwijl hij wijst naar de mooie natuur. Ik kijk om me heen en zie allemaal bomen met mooie roze bloemetjes. We gaan op een bankje zitten dat uitzicht heeft over een grote vijver. "Ja, heel mooi." antwoord ik terwijl ik aan het genieten ben. Ik kijk naar de eenden in het water. Er zwemmen allemaal pasgeboren eendjes die hun ouders proberen bij te houden. Ik doe mijn ogen dicht en geniet van het geluid van de vogels en alle andere dieren in het bos. Ik schrik een beetje wanneer ik iets aan mijn arm voel, ik kijk op en zie dat Danilo zijn arm om me heen heeft geslagen en ook zijn ogen dicht heeft gedaan. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht en doe snel mijn ogen ook weer dicht om weer met hem mee te genieten.

Na een lange tijd doe ik mijn ogen weer open en zie ik dat hij naar me kijkt. "Hé!" zeg ik verontwaardigd. "Ik was gewoon aan het kijken hoe leuk je bent." zegt hij in verdediging. Ik lach en sta op. "Kom we gaan een stukje lopen." "Ja, deze kant op." Hij pakt mijn hand en trekt me precies naar de richting waar ik niet heen wilde gaan. Ik begin te lachen. "Wat doe je?" "Ik wil je nog iets laten zien." Hij begint te rennen en ik besluit maar achter hem aan te gaan. We komen aan bij een huisje en Danilo loopt naar de achterkant van het huisje. Nieuwsgierig kijk ik wat er achter het huisje is en ik zie een kano liggen. "Nee, we gaan toch niet kanoën? Dan liggen we sowieso na 2 meter in het water." "Nee, dat komt wel goed. Stap in." zegt hij lachend. Ik pak zijn hand en ga voor in de kano zitten. "Nou, daar gaan we dan."

In het begin voelde het een beetje onwennig en was ik de hele tijd bang dat we gingen vallen, maar na een tijdje ging het wel beter. We roeien rustig door het water en bekijken de mooie natuur. De zonsondergang kleurt de lucht rood en ik krijg een rilling van de koude wind. "Wil je mijn jas aan?" vraagt Danilo terwijl hij zijn jas al uittrekt. Hij slaat zijn jas om me heen en ik ruik een aangename geur. Ik zie dat hij naast me gaat zitten en voel dat hij mijn hand pakt. "Bedankt voor deze leuke dag." zegt hij lief. Ik kijk hem aan en zie dat zijn ogen stralen. "Geen probleem, ik vind het echt leuk met je." zeg ik verlegen terug. Na het kanoën lopen we terug naar Danilo zijn huurfiets. We komen langs een oud stel met een lief hondje, een paar hardlopers en twee meisjes van mijn eigen leeftijd. "Is dat hem niet?" hoor ik een van de meisjes zeggen. Ik kijk naar Danilo, maar zie dat hij geen reactie geeft. Ze hebben het vast niet tegen ons.

"Stuur even een berichtje als je thuis bent goed?" "Ja, doe ik." Ik geef hem een knuffel en doe de deur dicht. Ik kijk stiekem nog even door het raam en zie hem met een glimlach wegfietsen. Dit was echt een mooie dag.