Ξημερώματα στην οδό Παπαδημητρίου. Στο σπίτι με τον αριθμό 14 ένα κοριτσάκι κλαίει στην αγκαλιά του μεγάλου του αδελφού ο οποίος με το ζόρι κρατιόταν να μην ξεσπασει και αυτός. Μπροστά τους, μια λίμνη αίματος είναι απλωμένη που πηγάζει από τους ίδιους τους γονείς και από τα δίδυμα αδέλφια τους που ήταν μεγαλύτερα από το κοριτσάκι και μικροτερα από το αγόρι. Το κοριτσάκι δεν μπορεί να σταματήσει να κλαίει. Το αγορι μην αντέχοντας να την βλέπει σε αυτή την κατάσταση της χαϊδεύει τα μαλλια και την φιλαει στο μέτωπο.
Αγόρι: Μην κλαις άλλο. Εγω είμαι εδώ δίπλα σου. Δεν πρόκειται να σε αφήσω ποτε μόνη. Να το θυμάσαι αυτό. Και θελω να μου υποσχεθείς πως ό,τι και να συμβεί στην ζωή σου δεν θα πάψεις ποτέ να νιώθεις.
Το κοριτσι δεν του απαντάει. Τοτε πιάνει το πρόσωπό της και το στρέφει προς αυτό.
Αγόρι: Χαρά υποσχέσου.
Χαρά: Ενταξει στο υπόσχομαι. Θέλω όμως και εσύ να μου υποσχεθείς ότι δεν θα με εγκαταλείψεις ποτέ. Θα είσαι πάντα δίπλα μου.
Της χαμογελάει αχνά και παίρνει τον λόγο.
Αγόρι: Στο υπόσχομαι. Θα είμαι πάντα διπλα σου ό,τι και αν συμβεί και δεν θα επιτρεψω να σου συμβεί παλι κάτι τόσο φρικτό.
11 χρόνια μετά
- Είχες υποσχεθεί να μην με αφήσεις ποτέ και να μην αφήσεις να συμβεί ξανά κάτι φρικτό στην ζωή μου. Είμαι μόλις 18 χρονών και τι φρικτό δεν μου έχει συμβεί. Είδα τους γονείς μου και τα δύο από τα αδέλφια μου νεκρά, δολοφόνησαν τον μεγάλο μου τον αδελφό, τον Άρη, δύο μήνες αργότερα και εγώ κατέληξα σε ένα ορφανοτροφείο με που οι υπεύθυνοι ήταν παιδόφιλοι και γνώρισα την σαρκική απόλαυση με τον χειρότερο τρόπο και σε ηλικία μόλις 7 ετών.
