Σαν εμένα...Σαν εσένα...

Όνειρο ήταν.

Πάμε μια βόλτα μου είπες και τα παράτησα όλα. Που, δε σε ρώτησα. Μέσα στο αμάξι σου εσύ και εγώ. Τέρμα μουσική. Δεν έβγαζες άχνα, απλά κοιτούσες τον δρόμο. Ένιωθα τα μάτια σου πάνω μου κάθε φορά που γύριζα το κεφάλι μου προς το τζάμι να χαζέψω την διαδρομή. Όμως την ίδια στιγμή που το βλέμμα μου επέστρεφε σε 'σένα, εσύ δε με κοιτούσες. Γιατί; Δε θες να με κοιτάς πια; Έχεις να κρύψεις κάτι που δε πρέπει να μάθω;

Σου φωνάζω να σταματήσεις μέσα στη μέση του δρόμου. Δεν υπακούς. Τι έπαθες; Ήταν σαν να μην ήθελες να το κάνεις. Ασυναίσθητα σου πιάνω το χέρι και σταματάς πατώντας τόσο απότομα το φρένο. Με ρώτησες τι θέλω. Τι μπορεί να ήθελα; Τίποτα. Μόνο να με κοιτάξεις. Ο εκνευρισμός σου ήταν φανερός, αλλά κράτησε μόνο μερικά δευτερόλεπτα.

Είχα την ανάγκη να σε αγκαλιάσω. Είχες την ίδια. Το έκανες. Τα κατάφερες! Ήρθαμε τόσο κοντά, ένιωθα τον χτύπο της καρδιάς σου. Χτυπούσε τόσο δυνατά. Εγώ και εσύ νιώθουμε το ίδιο, δεν το βλέπεις; Δεν το νιώθεις; Δεν ήθελες να με αφήσεις απ'τα χέρια σου. Η αγκαλιά σου κάτι προσπαθούσε να μου πει. Αλλά, τι; Δεν ξέρω. Δε νομίζω να μάθω και ποτέ.

Η ανάσα σου ήταν τόσο βαριά. Θα ορκιζόμουν ότι κάτι σου συμβαίνει. Σχεδόν ξεφυσούσες. Τι σε στεναχωρεί; Δεν μου ανοίγεσαι. Αλλά ποια είμαι εγώ να σε κρίνω; Όμοιοι άνθρωποι έχοντας όμως βιώσει διαφορετικές καταστάσεις στη ζωή μας. Το μόνο μας κοινό...τα έντονα συναισθήματα.

Απομακρύνθηκες. Μου γύρισες πλάτη. Ίσως να δάκρυσες, δεν ξέρω. "Πίστεψα μωρό μου, δε θα σου πω ψέματα. Πίστεψα σε 'μας! Και ακόμα πιστεύω." Αυτά τα λόγια, έχουν μείνει χαραγμένα στη μνήμη μου. Αν το αναλύσω θα καταλήξω στο ίδιο συμπέρασμα. Έχω κολλήσει. Έχω μείνει εκεί που ήμασταν μαζί. Εσύ με άφησες πίσω. Δεν μπορώ να το διανοηθώ.

Ανοιγώ τα μάτια μου. Αρπάζω το κινητό μου. ΤΙ ΩΡΑ ΕΙΝΑΙ; 7.30. Δεν θα προλάβω. Πρέπει να φύγω, έχω σχολή. Μα..ποιός πάει σχολή με τέτοιο πονοκέφαλο;

Όνειρο ήταν!