Σαν εμένα...Σαν εσένα...

Προσπαθώ.

Να σου εκμυστηρευτώ κάτι; Τίποτα δε ξέχασα, τίποτα δεν άφησα να περάσει χωρίς να με αγγίξει. Γλυκό χάος θα χαρακτήριζα ό,τι αισθάνομαι. Κάτσε, κάτσε μη βιάζεσαι, θα σου εξηγήσω. Γλυκό γιατί αναπολώ τις όμορφες στιγμές που περάσαμε και χάος γιατί είμαι τόσο μπερδεμένη.

Βλέπω μια αχτίδα φωτός. Πρέπει να την ακολουθήσω και όπου με βγάλει. Δεν έχω να χάσω κάτι, σωστά; Νομίζω, προχωράω. Δεν κάνω πίσω. Κοίτα με. "Να προσέχεις!" ήταν τα τελευταία σου λόγια. Δεν με καθοδήγησες όμως! Το σωστό μονοπάτι δεν μου το έδειξες. Το βρήκα μόνη μου.

Έχω παρατηρήσει κάτι. Σχεδόν πάντα, όταν κάτι στραβώσει με κάποιο άτομο εμφανίζεται δια μαγείας κάποιο άλλο, έτοιμο να με βοηθήσει, να μου προσφέρει απλόχερα λίγη απ' την αισιοδοξία του. Και αυτό μωρό μου συμβαίνει την χρονική στιγμή που το χρειάζομαι σαν η ζωή να με προετοιμάζει με τα κατάλληλα εφόδια για να μπορέσω να ορθοποδήσω ξανά. Και μη μου πεις ότι είναι τυχαίο. Όλα για κάποιο λόγο γίνονται, απλά στην περίπτωσή μας δεν τον ξέρουμε ακόμα. Ή μήπως εσύ τον ξέρεις; Τι λέω; Αν ήξερες τον λόγο, θα τον ήξερα και 'γω.

Κάπως συνήθισα. Η ωμή πραγματικότητα τελικά υπερίσχυσε . Το πιστεύεις; Έβαζα το αγαπημένα μας τραγούδι και δεν δάκρυζα. Περπατούσα ώρες ατέλειωτες μόνη μου, χωρίς εσένα να μου κρατάς το χέρι. Άρχισα να νιώθω ότι δεν μου έλειπε κάτι. Πήγαινα στην παραλία που πρωτοφιληθήκαμε και δεν σχημάτιζα την εικόνα αυτή στο μυαλό μου. Πάντα είχα ένα χαρτί και ένα στυλό μαζί μου. Βλέποντας λοιπόν το κύμα να σκάει στα πόδια μου χώριζα το χαρτί στα δύο. Έπαιρνα το πρώτο κομμάτι, έγραφα τις 10 πρώτες "θετικές" λέξεις που μου έρχονταν. Το δίπλωνα και το έβαζα στην τσέπη του παντελονιού μου. Στο άλλο έγραφα τις 10 "αρνητικές" με την μόνη διαφορά ότι δεν το κρατούσα. Δεν ήθελα να κουβαλάω τίποτα αρνητικό πάνω μου. Έτσι...το έκανα μικρά κομματάκια και τα πετούσα ένα ένα στη θάλασσα. Δε φαντάζεσαι μωρό μου πόσο ανακουφισμένη ένιωθα.

Σχεδόν απελευθερωμένη. Προσπαθώ!