She was a 1st year high school that time when she experience the real feeling of having a crush. At first, hindi niya pa alam na its called crush na pala. It takes time for her to realize it, it is when the time she realize that she admired so much this guy that even her actions is starting to change pag kasama na niya ito. Sa isip niya, okay lang ito, crush pa lang naman eh. Nothing else more.
Parati silang magkasabay umuwi pagkatapos nagng kanilang practice. He was so caring and cute and at the same time handsome. Dahil araw araw na silang magkasabay mas lalo pa silang nangging close at nakikita nang mga kasamahan nila ang more growing fondness and closeness between them. She doesn't even know and realize that everything is changing more and more.
They became inseparable to each other and little did she know she is starting to feel more than a crush to the guy. Nalaman nalang niya na nagmamahal na pala siya dito nung tuklasan niyang may girlfriend na ito at nakikita niya sa mga mata nitp ang purong pagmamahal nito. Nasaktan siya at naguguluhan din kung bakit masakit sa puso niya nang malaman niya ang tungkol nito.
Sa nakikita niyang pagmamahal kapag ito ay nagkwe-kwento sa umuusbong na pag ibig nang kanyang minamahal ay pinilit niya ang puso na itigil ang kanyang papa usbong palang na pag ibig nito. Inisip niya nalang na makakalimutan niya din ang damdamin para rito dahil sa kadahilang hindi pa siya nagpapahayag nang nararamdaman ay talo na siya at kaibigan lang turing nang lalaki sa kanya at wala nang iba pa.
Sinubok at pinilit niya ang sarili at kalaunay nagtagumpay naman siya sa pagtigil sa damdamin niya.
Sa panahon na naghihilom ang kanyang damdamin ay may dumating sa buhay niya. Ang lalaking nagbibigay nang kakaibang pinapakita na pag importansya sa kanya. Nung una'y binaliwala niya ito at hindi pinapansin ngunit ito ay pursigido at kakaiba. Na isip niya na bakit hindi niya nalang subukin ito at tingnan sa huli kung ito ba'y may isang salita. Sinubak niya ang pasensya nito sa paghihintay, sa pag alila nito sa kanya, ang pagiging ma alalahanin at ang pinapakitang pagmamahal sa kanya.
Ang lalaki na ito ay puro at may isang salita, yan ang naging resulta sa pagsubok niya nito. Hindi siya makapaniwala at nagkaroon siya nang admiration para dito. Binigyan niya ito ang pagkakataon at hindi siya nagsisi dito. Nakita niya at naramdaman niya kung paano ito magmahal at mag alaga. Hindi ito sobrang gwapo pero sobra naman ang ganda nang katangian nito at ang pagmamahal nito sa kanya.
Naging maganda ang takbo nang relasyon nila at nagtagal nang dalawang buwan. Sa dalawang buwan na iyon ay naramdaman niya at nakita niya pag iingat at pagmamahal nito para sa kanya. Kay sarap at puno nang saya sa kanilang dalawa. Ngunit, bakit parang sinusubok yata ang ang kanyang nararamdaman?
Sa panahon nang may karelasyon siya, madalas na lamang na magkasama sila nung unong lalaki na nagpatibok nang kanyang puso, purong pagkakaibigan nalang ang pinapakita niya dito dahil ayaw niyang magtaksil at nakalimut na siya. Nakalimutan ba talaga niya? Natigil ba niya talaga ang umuusbong na damdamin?
Sa ikatlong buwan ay parang may nag iba, ika-apat na buwan parang may nawawala na at sa panahon na iyon din ay nalaman niyang nagkahiwalay na ang kanyang minahal noon sa kasintahan nito. Parang nagalak ang kanyang puso at parang may umuusbong na pag-asa dito para sa kanyang kinalimutan at tinigil na pagmamahal para dito.
--------------------------------------------
This is a part of craziness of mine... Sorry for this...
