''Kızım, Banu, nerdesin?''
Bu da ne?! Annemin sesiydi bu..
''Banuuuu, gel buraya, anneciğim nerdesin?''
Evet, aman Allahım bu annem!.. Inanmıyorum, annem geldi'mi?. Koş, Banu, koş! Annem gelmiş..
''Anne, anne, nerdesin?''..
''Burdayım, kızım, seni göremiyorum. Sesime doğru gel.''
''Bekle, anne geliyorum.''
Bu bir mucize'mi? Annem orada. Görüyorum. Beni arıyor. Canım annem. Daha hızlı koşmam gerek.
''Anne, seni görebiliyorum. Bekle beni.''
''Banu, nerdesin?''
''Karşıdayım anne, geliyorum beni görmüyormusun?''
''Ah, evet kızım, gel buraya, küçük kelebeğim''
O da ne.. Siyah bir şey.. Annemi alıp götürüyor..
''Anne, arkanda... arkana dön.. anne''
''Korkma, kızım gel''
''Anne, arkanda.....''
Annem aniden kayboldu. Annem az önce oradaydı ve o siyah şey annemi alıp götürdü. Ben hiç birşey yapamadım. Yetişemedim. Gözlerimin önünde kayboldu. Şimdi onu bir daha ne zaman göreceğim ki?..
''Banucuğum, hadi kalk güzelim, kahvaltı hazır''
Gözlerimi açtım.. Rüyaymış.. Annem rüyama gelmiş.. Bir süre rüyanın etkisinden çıkamadım. Sonra yine anneannemin sesini duydum.. Beni kahvaltı için sesliyordu..
''Tenbel kız, kalk hadi kahvaltı hazır, en sevdiğin şeyi pişirdim senin için''.
Kokuyu ala biliyordum.. Bu anneannemin en sevdiğim menemeninin kokusuydu. Mis gibi kokar onun menemeni. Taze biber ve domatesten hazırlar. Tadına karşıkoyamadığım bir lezzet.
Hemen yatağımdan kalktım ve pijamalarımı bile çıkarmadan menemen kokusuna doğru koşdum. Menemenin kokusu gördüğüm rüyanın etkisinden bir anlık alıp götürdü.
