BARANIN SEVDASI {TAMAMLANDI}

24.BÖLÜM

YAZARDAN (bölüm sonuna kadar)

Şirin de baran da yaralandılar kazada baranda fazla bir şey yoktu sıyrıklarla kurtulmuştu 1-2 güne toparladı kendini şirin ise durumu iyi denilemez kazada iç kanama geçirdi yoğun bakımdan girdi vucüdünda annı yarılmış kolu çatlamıştı şirin yoğun bakımdayken hep baran kendini suçladı şirinin yanına bile giremiyordu utancından annesini unutmuş sadece şirini düşünüyordu aklından çıkmıyor şirine bunu yaptığı için bir kaç kere kendini yaralamaya çalıştı ama sadece çalıştı başaramadı şirin güçlü ve bu gibi olaylara alışık olduğundan bir kere bile ağlamadı canım acıyor diye sadece baranın yanına gelmeyi bile düşünmediğini onun için değeri olmadığını sanıp kimsenin olmadığı zamanlar ağlıyordu artık dayanamayıp dilana sordu "baran niye yanıma gelmiyor?" Dilan ilk başta yüzü düştü sonra "her şeyden kendini suçluyor yanına gelmeyi yüzü yok" şirin bunu duyunca sevindi aslında o boş düşüncelerinden arındı gülümsedi dilana karşı ve "dilan nolur beni baranla buluştur yaparsa sen yaparsın onu ikna et" dilan da "denerim" diyerek odadan çıktı bu arada şirin artık normal odada kalıyordu bugün akşam taburcu edilecekti sabırsızlanıyordu evine yuvasına en önemlisi baranına kavuşacaktı akşam oldu hatta taburcu olmama 1-2 dakika var baran hayla gelmedi olsun evde görürüm diyerek kendini avuttu eve gittiğinde baran yoktu evde şirin kendine gelinceye kadar asiye dilan bella kalıcaktı her yemek saatti geldiğinde tüm aile masada olacaktı  şirbar düzelene kadar neyse şirin direk odasına götürüp yatırdılar odadan çıkacekken şirin

ŞİRİN:lütfen baranın gömleğini ve şurada duran fotoğrafı verin çok özledim onu

Dilan istediklerini verdi asiye ve bella odadan çıktı baranın çalışma odasından çıkıp Şirinin yanına gitmesi için ikna etmeye çalışıcaklardı dilanda şirin uyuyana kadar başındaydı şirin baranın kokusunu içine çekti o kadar özlemişki kokusunu gözlerinden yaşlar dökülmeye başladı  gömleyin içine yastık koydu sanki baranmış gibi gömleğe sarılıp fotoğrafı öpüyordu ağlaya ağlaya uyuya kalmıştı dilan bunları görünce daha çok üzüldü kendisini tutamayıp o da biraz ağladı sonra odadan sinirle çıkıp baranın kapısı kitli olup açmadığı çalışma odasına doğru gitti kapı kolunu çevirdi açmadıgından içeri gidip levye aldı onunla kapıyı açtı içeri girdiler

BARAN:odadan çıkın lütfen beni yanlız bırakın

DİLAN:yok abi konuşmadan şuradan şuraya gitmem seninde şirininde durumu ortada

BARAN:dilan çık lütfen

DİLAN:çıkmam abi yukarıda kızın durumunu gördükten sonra çıkmam gördüklerimdem sonra çıkmam ya kız seni o kadar özlemişki benden gömleğini fotoğrafını istedi veridigimde gömleginin içine yastık koydu kokunu içine çeke çeke sarıldı fotoğrafını öpe öpe ağladı ben onları gördükten sonra çıkmam ısrarla  onu senin yanına getirmem için bana yalvardıgını duyduktan sonra çıkmam abi çıkmam

BARAN:ANLAMIYOR MUSUNUZ ÇIKIN İŞTE BEN BİLMIYOR MUYUM ŞİRİNİN YANINA GİDİP DESTEK OLMAYI YARDIM ETMEYİ AMA ONU O HALE GETİREN BENİM BEN SEVDİĞİ ADAM GİDİPTE ÖZÜR DİLERİM ŞİRİN İSTEMİYEREK OLDU DİYEMİYORUM İŞTE DİYEMİYORUM VERİCEĞİ TEPKİDEN KORKUYORUM

DİLAN:bağırma be yukarıda kız uyuyor

BELLA:baraan bak şirin istiyor yanına gitmeni biz demiyoruz ki baran bak  yapma böyle onun sana ihtiyacı var kendini suçlamaktan vazgeç şirinde sende sevdalısınız bir birinize bunuda adınız gibi biliyorsunuz aşkınızın önüne engel çıktı diye vaz mı geçiceksin

BARAN:yapamam yenge ona bunu yaptıktan sonra sarılamam öpemem koklayamam yanında olamam yenge yapamam

BELLA:yapma be yengem yazık ediyorsun size