Sabah gözlerimi açtığımda sivastaydik ilk defa gelmistim bu şehre sivasa gelmemizin sebebi ise teyzemdi teyzem çağırmıştı bizi o eziyetten kurtulmamız icin bize kucak açmıştı..
Otobüsten indim o bilmediğim koca şehre eniştem karşıladı bizi eşyalarımızı alıp arabaya götürdü bizde peşinden gittik enistem büyük bir gulumsemeyle "hosgeldiniz" dedi.
Bizde hepimiz bir agızdan "hosbulduk" dedik. Çekingendik bilmediğimiz bi şehirde bilmediğimiz bi hayata baslıycaktık... Eve girmiştik teyzeme sarıldık teyzem yeni evliydi bir de küçük 6 aylık bir oğlu vardı artık yeni bir ev bulana kadar teyzemlerle kalacaktık. Bize bir oda verdi odada yatak yoktu ben ve kardeşim kalacaktık yer yatağında yatacaktık beraber bir de dolap vardi odada kocaman onuda bize vermisti teyzem esyalarimizi yerlestirelim diye, o zamanlar kardesim 7 yaşındaydı... Bu arada kardesimin adı da selin dili dönmezdi bana abla diyemezdi hep "aba" derdi... Eşyalarımızı yerlestiriyorduk selin "aba artık biz burda mı yasıycaz"dedi. Ben "evet artık burdayız ablacım" dedim. Selin üzülmüştü ordaki minik arkadaşlarını bıraktığı icin cok üzgündü ben farkketim ve söyle dedim "merak etme ablacım burda da seni seven arkadaşların olacak". Selin gülümsedi "olur dimi aba" dedi ben "tabbiki canım olur" dedim gülüştük... Annemlerin yanına gittik biz ailede pek sevilen cocuklar sayılamazdık bununda cok farkındaydık ozelliklede babamı bırakıp sivasa geldikten sonra annemin ailesi bize pek iyi davranmadı... içeri girdigimiz de icerde anannem dedem ve dayım vardı annemle konusuyorlardı dedem "bu sekilde gelemezsin bizim hakkimizda ne derler" deyip duruyordu, annem ağlıyordu dedem geleceksen "bu iki çocuğu bırak gel yoksa kabul etmem seni" dedi annem sinirlenmişti " ben çocuklarım icin yasıyorum asla onları bırakmam" dedi. Ben bunu duydugumda cok üzülmüştüm odaya gidip ağlamaya başladım bizi istemiyordu kimse sevmiyorlardı kardeşimi ve beni oysaki ne zararımız vardı onlara iste bu da bana baya agir geldi daha 10 yaşında küçük bir kiz çocuğunun düşünceği seyler oyun oynamaktı fakat ben icimdeki kötü bi acıyla ve onlara nefretle bakan gözlerle ağlıyordum. Annem geldi yanıma "ağlama kızım herşey düzelecek ben sizi asla birakmam" dedi ben "biliyorum anne bırakmazsın dedim" o gece onların olduğu odaya hic gitmedim sonra uyumuşum sabah kalktığımda annem yoktu teyzeme sordum " teyze annem nerede" teyzem "iş bakmaya gitti kızım" dedi. Durdum düşündüm annem sivası bilmiyordu ki nasıl bulacaktı!
Annemin ağzından;
Koskaca şehrin ortasında duruyordum oylece etrafa bakıyordum nereye gidecektim ne yapacaktım bilmiyordum koskoca şehre tek bir valizle ve iki kızım la gelmiştim ben şimdi ne yapacaktım?
Uzaktan birinin yaklaştığını gördüm bir kadındı bana eğildi "sanırım burda yabancısınız" dedi bende "evet" dedim... bana sivasa ne icin geldiğimi sordu bende eşimden çektiğim ve yaşadığım bütün iskenceleri anlatmıstım çünkü cok caresizdim. Kadın bana hüzünle baktı ve dediki "bende senin gibiydim dedi bende buraya izmirden geldim bende senin gibi caresizdim" dedi ve aglamaya başladı. Öylece şaşırmıştım sanırım bu kadını benim karşıma allah çıkarmıştı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
HAYATIMIN ZEHRI
Non-Fictionİlk askı babası olan ve babasının bile.onu hayal kırıklığına uğrattığı hayata... hayata tutunmaya çalışan küçük ama sevgi dolu bir kız'ın hikâyesi..
