Bazen bazı şeyler yağmur olup üzerimize yağar, ıslanmadan asla kurtulamayız. Yaşadıklarımız da aslında aynen böyle bir olaya benziyor.
Ne yaşarsak yaşayalım yaşadığımız olaydan etkilenmeden kurtulamıyoruz.
O olay bu olay derken herşey küçük bi toprak birikintisi gibi büyüyor ve yokuştan üstümüze doğru yuvarlanıyor. Ve gün geliyo o küçük toprak öyle bi büyüyor ki altından kalkılması zor oluyor.
Bazen kendime yaşadıklarımı hak edecek kadar ne yaşattım diyorum..
Küçükken hep annemi kurtarıcım olarak görürdüm.
O hep bana karanlığın içindeki güzellikleri, ayrıcalıkları gösterirdi. Şimdi bulunduğum yerde sadece onun fotoğrafının olduğu cam bölme bakarak karanlığa kayboluyorum.
Söylesene anne bana karanlığın içindeki güzellikleri gösterirken neden kendinin karanlığa doğru sürüklendiğini söylemedin?
Söyleseydin elinden tutardım. O güzel ve narin ellerinden. Öyle bir tutardım ki belki karanlık bizden korkar ve kaçardı...
Ama şimdi arkanda karanlığa boğulan birini bıraktın.
"Zaten o içimizde öldüremediklerimiz değil midir bize sevmediklerimizle yaşamaya mahkûm eden?
-mor"
💜💜
