Το τέρας του βυθού

~2~

Gabrieles pov

Αφού βγήκα από το γραφείο του αστυνόμου Στέφαν Εικόνες από την κοπέλα ερχόντουσαν στο μυαλό μου.
Και να ζει που δεν θα ζει σίγουρα θα είναι πολύ μεγάλη σε ηλικία ίσως και νεκρή. Πώς γίνετε κάποιος να εξαφανίζετε έτσι χωρίς σημάδια. Αλλά και να ζούσε θα έδινε ένα σημείο ζωής.

Με αυτές τις σκέψεις γύρισα σπίτι όπου με περίμενε η Antonella.

"Μωρό μου γύρισες"

Δεν έχω όρεξη και για αυτήν τώρα.

"Δύο πράγματα πως βρήκες τα κλειδιά του σπιτιού και δεύτερον τι κάνεις μέσα στο σπίτι μου;"

"Τα κλειδιά δεν μου χρειάστηκαν έκανα τα γλυκά ματάκια στον γέρο δίπλα για να μπω μέσα και πέρασα από το μπαλκόνι σου όπου όπως πάντα είχες αφήσει την μπαλκονόπορτα ανοιχτή!"

"Ωραία σε παρακαλώ φύγε γιατί δεν έχω όρεξη για παιχνίδια είμαι πολύ κουρασμένος. Είχαμε πολύ δουλειά σήμερα."

"Μα Gabriele..."

"Antonella σε παρακαλώ".
Εκείνη με μούτρα έφυγε κοπανοντας την πόρτα.

Επιτέλους μόνος. Έφαγα κάτι ελαφρύ και πήγα στο μπάνιο. Έκανα ένα ζεστό μπάνιο. Βύθισα τον εαυτό μου μέσα στο ζεστό νερό της μπανιέρας, και χάθηκα στις σκέψεις μου. Η εικόνα της κοπέλας μου ήρθε πάλι στο μυαλό. Η εικόνα με εκείνη να πνίγεται... Δεν κατάλαβα ποτέ το νερό άρχισε να ξεχειλίζει από την μπανιέρα. Το έκλεισα και πήρα την πετσέτα μου. Τυλίχτηκα και πήγα για ύπνο.

Το επόμενο πρωί

Την επόμενη μέρα πήγα από νωρίς στο γραφείο. Έξω από την πόρτα με περίμενε ο αστυνόμος Στέφαν.

"Gabriele έχω να σου πω κάτι σημαντικό!"

"Μα και βέβαια περάστε μέσα."
Εκείνος μπήκε και έκατσε σε μια καρέκλα απέναντι από εμένα.

"Λοιπόν πρέπει να σου πω κάτι σημαντικό. Θέλω να ξεκινήσουμε μαζί την έρευνα σχετικά με την αδερφή μου. Θέλω να με βοηθήσεις."

"Φυσικά και Θα Το κάνω. Πώς και το θέλετε. Μέχρι εχθές είσασταν αρνητικός."

"Την είδα στο όνειρο μου. Ήταν σαν αληθινό. Την βλέπω κάθε μέρα αλλά τώρα ήταν τόσο δυνατό. Τόσο ζωντανό. Νόμιζα ότι την είχα στην αγκαλιά μου ξανά. Θέλω να μάθω τι έγινε Gabriele. Θέλω να μάθω την αλήθεια, ακόμα και αν είναι αργά, ακόμα και αν οι κόποι μου πάνε χαμένοι. Θέλω να ξέρω την αλήθεια."

"Αύριο κιόλας πάμε στο σπίτι που μένατε. Μένει άλλος κόσμος εκεί μέσα;"

"Όχι το σπίτι είναι κλειστό. Η μητέρα μου μετά το ατύχημα δεν μας άφησε να ξαναπατησουμε το πόδι μας εκεί μέσα. Όλα έμειναν όπως τότε."

Την συζήτηση μας διέκοψε ένας χτύπος στην πόρτα. Μπήκε μέσα ένας αστυνομικός για να αφήσει κάτι φακέλους.

Πριν φύγει ο αστυνόμος Στέφαν μου είπε: "Αύριο στις 09:00 το πρωί."
Και έτσι  βγήκε από την πόρτα.