Aşağıya yemek yeme salonuna gittik ve birşeyler atıştırdık. Sohbet muhabbet derken diğer hastamın saati gelmişti ve benim artık odama çıkıp hastayla ilgilenmem gerekiyordu. Bunları Nile anlatarak yanından ayrıldım ve kendi odama çıktım.
odaya çıkıp gelecek olan hastanın adına soyadına baktım. Mustafa isminde bi genç gelecekti. Masamda oturup beklemeye koyuldum. Yaklaşık bi 10 dakika sonra ise mustafa geldi. Uzun boylu ve yaşına göre yakışıklı bir gençti.
-Hoşgeldiniz mustafa.
-Hoşbuldum Hilal hanım.
-Hanım demene gerek yok mustafacım. Eee anlat bakalım neden buralardasın?
-Bundan bi 2 sene önce falan babamla annemi kaybettim. Babamı zaten sevmiyordum. Ama annemin yokluğu içime oturdu. İçimde kocaman bir boşluk var sanki.
Mustafa anlatırken ben kağıdıma notlar alıyordum. Ardından geri mustafaya baktığımda gözleri dolmuş bir şekilde beni izlediğini gördüm. Onu bu halde gördüğümde benim de aynı şeyleri yaşamış olmamla birlikte benim de gözlerim doldu.
-Mustafacım, bak hayat bu ölüm ani. Biliyor musun, bende aynı şeyleri yaşadım. 3 sene önce kaybettim ben annemle babamı. Bu yüzden seni çok iyi anlayabiliyorum. Peki hiç kardeşin falan var mı?
Ben o sıra elimdeki kağıtla kalemi bıraktım ve mustafayla birlikte sohbet ettik. O anlattı ben dinledim. Dertlestik biraz, ben ona fikirler verdim o ise bana canımı sıkmamam gerektiğini söyledi. Artık gitme vakti gelmişti.
-Görüşürüz Hilal abla. Dikkat et kendine.
-Sende dikkar et kendine mustafacım. görüşürüz.
Mustafa kapıdan çıkarken bana baktı ve gülümsedi. Bu gülümseme sanki teşekkürler gülümsemesiydi. 2 gün sonra tekrardan gelecekti. Kötü şeyler yaşamıştı. Ve bir sevdiği varmış fakat kız bunun yüzüne bile bakmıyormuş. Tüm bu olanlara rağmen çocuk hala dimdik ayakta.
Aynı benim gibi.....
