Love is Fearless

024

Met een diepe zucht neem ik plaats op mijn bureaustoel en vermoeid veeg ik de bezwete lokken uit mijn gezicht. Dat was kantje boord. Als pap had gezien dat Nathan zo op die giftige kruiden had gereageerd, had hij hem gelijk zijn doodkist in gejaagd. Had mam het gezien, had ze pap geroepen en was het verhaal hetzelfde geëindigd. Ondanks dat de reactie overduidelijk was, kan ik mijn gedachten er maar niet omheen winden. Ik heb Nathan dan ook zo duidelijk mogelijk proberen te maken voor welk stofje hij 'allergisch' is. Het was natuurlijk nooit mijn bedoeling om mijn vriend zo'n reactie te bezorgen.
Ik hoor een paar zachte klopjes op mijn deur en niet veel later wordt de deur open gedrukt. Mijn moeder loopt mijn kamer in en neemt elegant plaats op de rand van mijn bed. Mijn moeder ziet er altijd spontaan en vriendelijk uit. Ze heeft haar donkerbruine, krullende haren meestal sportief in een staart of een rommelige knot en haar blauwe ogen lijken altijd te twinkelen. Van haar hebben May en ik immers onze ijsblauwe kijkers geërfd. Ons haar daarentegen komt bij onze vader vandaan.
Afwachtend kijk ik mijn moeder aan, terwijl ik ondertussen begin te friemelen met mijn vingers.
'Hoe was je eerste schooldag?' vraagt mijn moeder opgetogen. In tegenstelling tot haar spontane uiterlijk, heeft ze bijna altijd een kalme en rustgevende stem. Pap daarentegen heeft een nogal ruwe stem die je de kriebels kan bezorgen als hij boos of geïrriteerd is.
'Wel goed,' knik ik nonchalant. Ik haal mijn schouders op en laat mijn blik afdwalen naar mijn knieën. 'Ik heb wat nieuwe mensen leren kennen.'
'Dat is mooi om te horen,' glimlacht mijn moeder. Ze staat op van mijn bed en loopt van me af. Met een alleszeggende glimlach omhelst ze me en met een trillerige zucht leun ik in de vertrouwde knuffel van mijn moeder. Ondanks dat ik meer een papa's kindje ben, heb ik altijd even veel van mijn moeder gehouden. En zeker van haar knuffels.
Ze laat me langzaam los en drukt een zacht kusje op mijn rechterslaap. Ze glimlacht moederlijk en veegt een paar plukken uit mijn gezicht. 'Als er iets is, weet je dat je altijd naar me toe kunt komen, toch?'
'Dat weet ik, mam,' antwoord ik met een oprechte glimlach. Ik pak haar hand vast en geef er een geruststellend kneepje in. Waar pap meer het gedrag heeft van 'iemand die je pakt, sla je in elkaar', weet mijn moeder dat ik niet zo in elkaar zit. Ik klap dicht, begin te stotteren en weet niet hoe snel ik weg moet lopen. Hoe een grote hekel ik er ook aan heb.
'Er staat een mailtje op je te wachten en ik heb zo'n vermoeden dat je het wel leuk gaat vinden,' zegt mijn moeder met een voorspellende grijns. 'Trouwens, je vader en ik gaan zo nog even boodschappen doen.'
Ze haalt haar hand nog snel door mijn haar, iets dat ze al ruim tien jaar niet kan laten, en verdwijnt dan haast geruisloos uit mijn kamer.
Benieuwd door mijn moeders woorden start ik mijn laptop op en open ik mijn mail. Mijn moeder heeft gelijk, want ik heb inderdaad een nieuwe, ongelezen e-mail. Eigenlijk heb ik veertienhonderddrieëndertig ongelezen e-mails, maar eentje is pas een uur geleden verzonden. En tot mijn grote verrassing is de afzender school. Ik wist niet dat een school in zo'n godvergeten dorpje als hier computers bezat, laat staan een e-mail adres.
Ik klink het mailtje aan en laat mijn ogen over de regels glijden.

Beste April Baker,
Ten eerste willen we jou en jouw tweelingzus May van harte welkom heten in La Push en op onze middelbare school. Als het goed is, heb je net je eerste dag erop zitten. Ondanks dat het misschien een beetje overweldigend is geweest, hebben we een dringende vraag voor je.

We hebben je rapporten van de afgelopen jaren bekeken en we moeten bekennen dat deze uitermate geweldig zijn! Zo stond er ook op je rapporten dat je al twee jaar bijles hebt gegeven aan verschillende leerlingen. Aangezien we juniordocenten zoals jij hard nodig hebben, hebben we de vraag of je misschien een leerling op je wil nemen om bijles te geven? Als dat nu nog te vroeg is, begrijpen we dat, maar het is uiteraard wel tegen betaling. Laat het ons weten!

Daaronder heeft de coördinator zijn gegevens gezet en opgetogen lees ik de e-mail opnieuw. Direct stuur ik een mailtje terug dat ik geïnteresseerd ben, want dit is immers een kans om nog meer mensen te leren kennen.
Ik wacht een paar minuten, maar als ik geen antwoord krijg, sluit ik mijn laptop af. Ik kan natuurlijk niet alles verwachten van een dorpje dat zo achter in de tijd lijkt te lopen. Althans, de wat ouderen dan.
Met een goed gevoel leg ik mijn kleren voor morgen klaar en leg ik al mijn benodigde boeken alvast op een stapel. Ik ga nog even buiten zitten en slapen.