Dramione/Karanlıkta Bir Işık

(10)

İster videoyu izleyin, ister şarkıyla okuyun hiç fark etmez ❤

Cisimlendiğimizde geldiğimiz yer ıssız bir sokaktı. Draco'nun elini bıraktım ve Profesör Snape' i takip etmeye başladım. Draco sanki beni korumak istermiş gibi arkamdan, etrafa bakınarak yürüyordu.

Ona baktığımda, beni dikkatle inceleyen bu sefer alışılmadık bir sıcaklık yayan gri gözlerle karşılaştım. Bu sefer gözlerindeki grilik buza benzemiyordu, cayır cayır yanan bir ateşin üstünde görülen beyazlığı andırıyordu. Bu sefer o gri gözleri, her iki seferde de yakan bakışları, nefreti temsil etmiyordu, aşkı barındırıyordu.

Yine gözlerinde kaybolup gidiyordum. Birandan yürürken tekrar bütün algılarım kapanmıştı ki başımı bir yere çarpıp acıyla çığlık attığımda kendime geldim ve yere düştüm.

Koşarak yanıma gelen Draco'yu es geçip çarptığım şeye baktım. Bir kapıya çarpmıştım ve Profesör beni umursamadan şuan o kapıdan geçiyordu.

Hem rezil olmuştum hem de canım çok fena yanıyordu. Draco başımı tuttuğum elimi çekip şişliği incelemeye başladı. Gözlerinde hafif bir endişe vardı. İncelemeyi bırakıp  bir şey olmadığına kanaat getirdiğinde gözlerinde görülen endişe yerini alaya bırakmıştı.

"Demek sende böyle bir etki yaratıyorum Hermione Granger." Hafifçe kıkırdadı ve elimi tutup beni kaldırarak o lanet kapıdan soktu. Arkamdan kapıyı kapatırken dediklerini düşünüyordum. Draco Malfoy gerçekten de beni, ona bakarken başka bir şeyler yapamayacak ya da düşünemeyecek duruma mı getiriyordu.

Peki bir savaşın ortasında bu ne kadar doğruydu. Hem de bu savaşta tek umudumuz olan en yakın arkadaşlarımdan biri ölmüş, diğeri ise her şeyden, ben ona kardeşim derken beni bile vazgeçip bir korkak gibi kaçmıştı.

Gözlerim tekrar doluyordu. Beynim zonkluyordu ve ben daha fazla dayanabilecek durumda değildim. Harry de Ron da gitmişti. Beni yalnız başıma bırakmışlardı. Ölüme terk etmişlerdi ve beni düşmanım dediğim, savaşta karşıma çıksa öldürebileceğim bir adam kurtarmıştı. 

Kurtarmakla kalmamıştı ama. Beni kendine aşık etmişte ve ben ne isterse yapabilecek bir durumdaydım. Bu aptal ve boktan hayatımın ortasında onunla aşk yaşıyordum ve hiçbir şeyin, düzgün ilerlemeyi bırakın, ilerlediği yoktu.

Ailem beni hatırlamıyordu. Kardeşim dediğim insanlardan biri ölmüş, diğeri beni bırakmıştı. Daha fazla düşünürsem ölecektim ama bırakamıyordum. Neden yaşadığımı sorgulamadan, ölmek için yalvarmadan duramıyordum. Güçlü olsam da bunları kaldıracak kadar değildim. Gözüm karardığında düşerken gördüğüm son şey bana doğru koşan Ron'du. 

Evet bu bölümde sadece Hermione'nin düşüncelerine yer verdim ama bunu yapmam gerektiğini düşünüyorum.

Yorumlarınız benim için çoook değerli lütfen lütfen vote atın ve düşüncelerinizi belirtin. ❤❤❤