|Eren|
Çizdiğim resme son bir bakış attım. Boyanın kuruması için dolabın üstüne koymak için yerimden kalkıp dolabın yanına yanaştım.
Resim malzeme barındırdığı için oldukça büyük bir dolaptı ve tepesine kadar boyum yetişmiyordu. Bulunduğum durumdan dolayı sinirlendiğimi hissediyordum. Boyumun 1.70 olması rağmen ulaşamamak bana koyuyordu.
Etrafta sandalye veya ona benzer birşey bakmaya başladım. Sandalyelerin hepsi tekerlekliydi. Üstüne çıkarsam büyük ihtimalle bir daha yaşama ihtimalim olmayacaktı. Boş masa bakmaya başladım. Okulda olduğum için çoğu kişi resim çizmeye buraya gelir çizip bırakıp giderlerdi.
Masalardan umudumu kesip tekrar dolabın yanına gittim. Parmak ucuna yükselip koymaya çalışıyordum. Zıplamaya başladığımda arkalardan gelen kıkırtıyla rezil olduğumun farkına varıp yavaşça arkama döndüm.
Arkamda gülmekten domatese dönen bir Rüzgar görmek düşündüğüm en son kişiydi. Kaşlarımı çatıp dik dik bakmaya başladığında girdiği transtan çıkarak bana baktı.
"Eren yardım edeyim mi ?"
"Yok başka yere koyarım ben ya."
"Nereye koymayı düşünüyorsun ?"
"Eve götürücem ben ya."
"Okulda tabloyla mı dolanıcaksın ?"
"Evet ben yanımda gezmesinden hoşlanıyorum."
dediğim şeyin saçmalığını farkedip kafamı yere eğdim. Kafam betonla birleşse de kurtulsam. Rüzgar yine kahkaha atıp yanıma doğru geldi.
"Ver şunu."
Elimden tabloyu alıp dolabın üstüne başka hiçbir çaba sarf etmeden koydu. O kadar kısa değildim hadi ama!
"Şey, teşekkürler Rüzgar."
"Önemli değil. Güzel çizmişsin bu arada."
Gülümseyerek atölyeden çıkışa yöneldi. Arkasından el salladım ve çantamı toparlamaya döndüm.
Hayatımda bu kadar rezil olduğumu hatırlamıyordum. Sanırım birkaç gün göz göze gelemiyicektim. Ellerimle yüzümü kapatarak atölyeden çıktım. Aynı zamanda kendi kendime sırıtmadan duramıyordum. Deliriyorum sanırım.
-
Medya : Eren
Oldu bu bölüm sanırım.
