Son Nefesim

~AFFET BENİ~

Sahilde oturmuş düşünüyordum. Ben gerçekten Ali'ye haksızlık mı yapmıştım? Onu gerçekten kırmış mıydım? Ona lanet olsun ki köpek demiştim! Gözlerimi sıkıca yumdum. Gözyaşlarım hücum etmişti. Derin bir nefes alıp geri verdim. Gözlerimi açıp etrafa baktım.. Ali varken etraf baya eğlenceliydi. Hep beraber oturup şişe çevirmece oynardık. Ama.. Ali gittiğinden beri etraf karanlık.. Karanlık ve sessizdi..

2 gündür yoktu.. Ve bu beni tedirgin ediyordu.. Eğer ona bişey olursa kendimi asla affetmezdim. Onunla küs ayrılmak istemiyordum! Sonuçta o benim kankamdı!

Sinirle ellerimi saçlarıma geçirdim.

Deniz:Dön artık Ali...

***

Odamda oturmuş düşünüyordum.. Bi gözüm saate kaydı. Saat 02:57'ydi. Tam 3 gün oldu. İçimden gelen ağlama hissiyle gözlerimi yumdum.. Alisiz 3.günümdü. Derin bir nefes alıp geri verdim. Nerdeydi bu huysuz adam! Nerdeydi bu güçlü adam! Nerdeydi kahramanım olan adam. Ona durduk yere bağırmış ve hakaret etmiştim. O bunların hiçbirini haketmemişti. Burda, bu evde olması gereken oydu.. Sonuçta burası onun eviydi. Ben ise misafir.

Ağzımdan küçük bir hıçkırık kaçmıştı. Ağladığımı yeni farkına vardım. Neden ağlıyordum? Niye kalbimde küçük bir sızı vardı? Niçin acı çekiyordum!? Bu soruların cevabını kendimde bulamadım. Hergün 4-5 sayfa yazdığım günlüğü elime aldım.

Merhaba C.A (günlüğüne verdiği isim)
Bugün Alisiz 3.günümdü.. Onun için çok endişeleniyordum. Bunu inan bende beklemiyordum! Onun için acı çekiyordum. Kalbimde inanılmaz bir sızı vardı.. Neden vardı? Niye onun için korkuyordum? Sadece kankam olduğu için dimi? O sadece kankam. Bende onun kardeşi gibiydim. Biliyorum C.A şuan bana kızıyorsun. Hatta herşey senin yüzünden diyebilirsin.
Çocuk eve gelmişti. Ben ise ona hakaret etmiştim! Eğer ben ona hakaret etmeseydim o şuan burda olacaktı! Şuan yanımda olacaktı. Acımı dindirecekti.. Ama o burda değildi. Belki şuan acı çekiyordu. Belki ölmüştü. Ah düşüncesi bile beni kötü ediyordu.. Ona bişey olmasını hiç istemiyordum..

***
Sabah gözlerimi açtığımda gözlerim pencereye gitti. Orda bişey vardı. Bilekliğe benzer bişey! Hızla yataktan kalkıp pencerenin oraya gittim. Gerçekten de bu bir bileklikti. Üzerinde A&C yazıyordu. Kimin ki bu? Pencereden dışarı baktım. Hiçkimse yoktu. Gece burda bileklikte yoktu. Aklıma gelen şeyle yutkunur gibi oldum, boğazım düğümleniyordu. Sesli bir şekilde derin bir nefes alıp geri verdim.. Kapı çalmıştı..

Deniz:Offf.. Gel

Kader odaya girerken bende yatağıma oturmuştum.

Kader:Deniz kahvaltı hazır.. Gel istersen..

Deniz:Canım hiçbir şey istemiyor..

Kader:3 gündür doğru düzgün yemek yemiyorsun. Endişeleniyorum..

Diyip elimi tuttu. Hafif gülümsedim.

Kader:Ali abimi bizde merak ediyoruz. Ama emin ol ki ona bişey olmamıştır. O çok güçlüdür.. Hadi canım. Gel de ağzına iki lokma bişey at.

Deniz:Peki Songül.. O şuan benden nefret ediyor.

Kader:O senden nefret etmiyor. Gerçekten. Hatta senin için de endişeleniyor. İnan bana..

***
1 hafta sonra..

(Medyayı açın)