ბევრისთვის ამის მოსმენა უცნაურიც კია.მაგრამ ვისაც ეს შეგრძნება გამოუცდია ალბათ გამიგებს.
ხო, მე შენ ყოველთვის მიყვარდი, რაც არ უნდა დაუჯერებლად ჟღერდეს ეს.
ყოველთვის, გესმის, ყოველთვის.
ხო, მე შენ ჯერ კიდევ ჩვენს შეხვედრამდე, გაცნობამდე მიყვარდი. მანამდე, სანამ შენზე ფიქრს დავიწყებდი ან შენ იფიქრებდი ჩემზე. მე შენ სადღაც გულის სიღმეში, გაუცნობიერად ყოველთვის გიცნობდი.
და როდესაც პირველად გნახე, მაშინვე გიცანი.
თავიდან დიდი ხანი ვფიქრობდი, ვერ გამეცნობიერებინა, ვერ მივმხვდარიყავი მაინც საიდან მეცნობოდა ასე შენი სახე.. ..შემდეგ დრო გავიდა და პასუხებიც კითხვებზე თავისით მოვიდა.
შენ ხომ აქამდეც, სულ ჩემს გვერდით იყავი.
ჩემი ყველა ქმედება , ჩემი ყველა სირთულე თავიდანვე ყველა იმ ნაბიჯთან შეთანხმებული იყო ,რომლებსაც შენ შენი ცხოვრების გზაზე დგამდი.
მაშინ ამას ყურადღებას საერთოდაც არ ვაქცევდი,რადგან მუდმივად იმაზე ვიყავი კონცენტრირებული თუ როგორ გადამეგორებინა ყოველი დღე, როგორ მეცხოვრა. მაგრამ.. ახლა ვხვდები , რომ ამ ყველაფერს თავისი დანიშნულება ჰქონდა, რომ არაფერი იყო შემთხვევითი, არაფერი იყო ამაო.
არასდროს დამავიწყდება რა მითხარი მაშინ,როცა პირველად მნახე. არასდროს დამავიწყდება შენი ხმა.
იმდენად მინდოდა შენთან ახლოს მოსვლა, იმდენად მინდოდა გამეცანი.. მაგრამ არ ვიცოდი რა მექნა, როგორ მოვქცეულიყავი , ჩვენ ხომ ჯერ სულ რამდენიმე წუთი იყო ,რაც ერთმანეთს შევხვდით.
და მე კი ასე უცბად შემიყვარდი..
მე ხომ მაშინ არც ის ვიცოდი რამდენ შაქარს იყრიდი ჩაიში, გიყვარდა თუ არა საუზმეზე თაფლიანი ტოსტების ჭამა , ლაპარაკობდი თუ არა ძილში.