Believe

Chapter 4 : Staying

Chapter 4 : Staying

Hindi na ako natulog ulit dahil sa masamang panaginip na 'yon. I just open the window of the plane and watch the sky. It's so beautiful... I told myself. Nilingon ko si kuya at nakitang busy parin sa cellphone niya.

Hindi ko mapigilang mapailing. Mukhang ngayon lang kasi siya naadict sa pagbabasa. Gaya nga ng sabi ko n'on nag-iba ang behavior niya ngayon. Dati maingay siya tuwing may pinupuntahan kami pero ngayon mukhang ang layo ng ugali niya. He used to say jokes or tickles me inside the car after school. He's a great brother. Tahimik man siya ngayon pero alam kong mahal niya parin ako.

Ayaw niyang dinidistorbo siya lalo na kung mukhang seryoso siya sa ginagawa niya. Kaya kahit atat na atat man ako sa itatanong ko sa kaniya, wala akong magawa kundi hintayin ang oras na free siya.

Matapos ang ilang oras ay makarating na rin kami sa Pilipinas. Dala dala ko ang aking bagahe bago pa man ako makaapak sa lupa ay huminga muna ako ng malalim habang pinipikit aking mga mata at sinabing, "Welcome back to my world!"

Nang marinig 'yon ni kuya ay bahagya naman siyang napatawa. Halos maamaze ako kahit nasa arrival area palang ako. Many people are waiting for thier love ones sa front ng airport. Hindi na namin ininform si Lolo na we're coming home dahil nga gusto namin siyang surpresahin.

Hindi ko lubos matanggap ang araw 'nong iniwan ko ang bansang 'to. Naalala ko pa n'on nang nasa departure area kami nina Dad, hawak hawak ko pa n'on ang baggage ko habang naglalakad kami. Hindi ko mapigilang tumulo ang luha sa aking mga mata dahil mamimiss ko talaga ang Lolo ko. Pero wala ako magawa kundi umiyak nalang at lingunin ang aking Lolo na kumakaway sa 'di kalayuan.

Napangiti nalang ako ng bahagya nang maalala ko ang pangyayaring 'yon. Masyadong bata pa ako n'on kaya maiyakin.

Nang makalabas na kami ng airport dumiretso na kami sa isang waiting shed at naghintay ng isang taxi. Nakasakay naman kami agad at nagpahatid kami sa bahay ng aming Lolo. When Tita saw us arrived, she immediately waves her hands signaling us to go where she is.

"Ano Tita, did you prepare the things I told you to prepare?" Tanong ni Kuya.

"Of course Leo. Let's go inside, your Lolo is on his bed by now, in other words you can surprise him much!" Tita exclaimed.

"That would be great Tita. Sige na po let's bring the foods to Lolo's room and let's surprise him with our homecoming!" I announced.

Maingat kaming naglakad sa staircase para hindi kami mabuking ni Ate Kelly, our cousin who spares attention to Lolo's situation.

Pumihit si kuya ng "One, two, three..." Bago namin binuksan ang kuwarto then shouted, "Surprise!"

I can see in Lolo's eyes how he misses us. I immediately run at him and embrace him. Kuya embraced him too.

"It's been how many years since you left..." Lolo said. "I missed you so much."

"You're right, Lolo. But we're here now and Dad told us that were staying here this Christmas season." Kuya Leo announced.

"That would be great! I'm very happy to hear that. So, where's your Dad by the way?" Lolo queries.

"I don't think he could come Lolo." I uttered sadly.

"He is really a busy man now." Lolo merely stated. "He always wanted to become one. But it's okay and besides I'm the one who pushed him though. 'Yon nga lang, hindi na siya nakakadalaw sa'kin."

I can see the sadness on Lolo's face. Alam kong sobrang miss na niya si Dad and I'm sure gan'on din ang Dad sa kaniya. Pero may kutob ako sa pupunta si Dad this Christmas. Hindi niya kaya matitiis 'tong si Lolo. He loves Lolo very much.

Speaking of Christmas, why do we celebrate that occasion when we don't know what is it?