Sabah normal öğrenciler gibi saçma salak bir alarm ile uyanmıştım. Her gün neden bu alarmın sesini duymak zorundaydım ki okul keşke bu kadar erken olmasaydı.
Biraz söylendikten sonra kalktım ve dolabımı karşısına geçip kıyafetlerimi giydim ilk gün olduğu için okul kıyafetlerini bilmiyordum o yüzden serbest giyindim dar bir siyah tayt üstüne de uzun kollu toz pembe güzel bir sweatshirt giydim ve aşağı indim annemin hazırladığı krepleri yemek için sabırsızlanıyordum tabağın hazırdı hemen masaya oturdum ve soluksuz yemeye başladım sanki yemek için yaşıyordum. Yemeğim bitince annemin yanağına bir öpücük konurup siye beremi ve kulaklıklarım takıp okula doğru yürümeye başladım. Bu arada ben anneme karşı pamuk gibiyim ama eğer biri bana sataşırsa onu öldüresiye döverim.
İşte okulun kapısına geldim içeri girdim çoğu göz bendeydi büyük ihtimalle yeni olduğum için önce sınıfa gidip çantamı bırakmayı düşündüm müdürden sınıfımı öğrendim 11/B sınıfına gidiyordum.
Sınıfa giderken aklıma bir şey takılmıştı.
9. Sınıfa maziye dönüş
Liseye yeni geçmiştim kalbim çok hızlı atıyordu aslında çabuk heyecanlanan biri değildim ama nedense içimi bir heyecan kapladı sınıfa girdim ve o güzel gözleri ve yakışıklılığı ile saf saf bana bakıyordu çok tatlı ve kibar gözüküyordu en azından ben öyle sanmıştım. Birkaç gün geçmişti bu çocuğa aşık olmuştum nasıl oldu bilmiyorum ama olmuştu işte gerçekten seviyordum sınıftakilere onun ismini öğrendim ismi Aktan mış ismi bile güzeldi ya. Bir gün cesaretimi toplayıp yanına gittim ve onu sevdiğimi söyledim ve keşke söylemeseydim beni bütün sınıfın üstünde aşağılamıştı onu Arda gebertebilirdim hayır ciddi anlamda orda öldürebilirdim ya da yumruk manyağı yapabilirdim ama yapmadım daha doğrusu yapamadım çünkü onu gerçekten seviyordum sadece büyük bir soğuk kanlılıkla ordan uzaklaştım ağladım sandınız ama ben ağlamadım kolay kolayda ağlamazdım.
Evet olay buydu aklıma takılan acaba o hangi liseye geçmişti onunda babası zorla değiştirmişti okulunu belkide bu okula gelmiştir belki aynı sınıftayızdır bu düşüncelerle ilerlerken sert bir şeye çarpmıştı ama bu bi insandı kafamı kaldırdığında onu gördüm yine aynı saflığıyla bana bakıyordu gözlerime inanamadım ama nedense içime bir öfke dolmuştu acaba beni hatırlamışmıydı cidden o da mı bu okula gelmişti her ne kadar buna sevinsende 15 yaşındaki içimdeki Ayşıl ondan nefret ediyordu şu an ona vırmamak için kendimi zor tuttu yordum ve ne oldu dersiniz o mükemmel sesiyle
-Neden önüne bakmadan yürüyorsun
+Ben ben sadece (ne yapıyordum ben) sanane ki
Dedim sertçe bana gülümsedi ve yol verdi o gülümseme her şeye bedeldi beni hatırlamışmıdır sizce of neyse bunla uğraşamam sınıfa gidip çantamı bıraktıktan sonra bahçeye inme kararı aldım behçe çoğunlukla doluydu ama sanki işaretlenmiş gibi bir alan boş duruyordu en iyisi oraya bulamamak öğrenirim yakında. Uzunca bir bekleyişten sonra boş bir bank buldum ve tam oturacakken başka bir kız oturdu kendini beğenmiş gibi duruyordu şimdiden sinir olmuştum ona gidip yanına oturdum. Kız hafifçe kafasını kaldırıp baktıktan sonra
-Neden yanıma oturdun
+İstemiyorsan kalkabilirim
dedim en kibar halimle
Sırıttı ve
-kalkarsan sevinirim senin gibi birinin orayı kirletmeden istemem
Yavaş yavaş kızmaya başlamıştım hızlıca ayağa kalktım ve kıza döndüm al mutlu oldun mu dedim sert bir ses tonuyla. Bana baktı ve sırıtmasını yüzüne yayarak
-evet çok mutlu oldum sürtük
Dedi ve benim sabrım iyice taşmıştı tama onu dövmeye hazırlanırken annemin dedikleri aklıma geldi
"Ayşıl lütfen ilk günden kavga istemiyorum" Annemi kıramadım bunu yapmicaktım yarına bırakabilirdim.
-şimdi yapamam ama yarın sen bittin güzelim diyip yanından ayrıldım
Kız bem beyaz kesilmişti keyfim az da olsa yerine gelmişti ama acaba o boş alan kime aitti aklımda hala aynı soru vardı. Etrafa bakındım ve tek başına müzik dinleyen bir kız gördüm yanına gittim ve
+Merhaba
Dedim kız gülümseyip
-Merhaba tanıştığıma memnun oldum adım Tuğba galiba okul ayenisşn snei gezdiriyim mi? Merak ettiğin bir şeyler var mı
Diye hızlı hızlı sıralamaya başlamıştı sakince ona baktım ve
+Tuğba
-Efendim
+Nefes al
İkimizde küçük bir kahkaha patlattık. Biz gülüşürken bahçeden içeri üç araba geldi Tuğba'ya dönüp onların kim olduğunu sordum.
-Şu mat siyah renkli arabayı görüyormusun işte ondan inen herkesin korktuğu Barış hoca fizik hocası. İkinci parlak kırmızıdan inenler ise o hocanın namı değer psikopat kardeşi Mert. Üçüncü lacivert arabadan inenler ise yine psikopat kardeşleri Yiğit ve Savaş
En büyükleri Barış hoca ondan sonra yiğit üniversite 2 ye gidiyor mert ise üniversite 1 e gidiyor Savaş en küçükleri bizden bir yaş küçük arabası olmadığı için abisininkiyle geliyo sanırsam bu okulun sahibi babaları. Sakın olanlara bulaşma seni mahvederler.
Son cümleden sonra kendi kendime güldüm ve
+Onlar mı beni mahvedecek bence ben onları mahvederim onlar vibenden korksun
Tuğba sanki beni dinlemiyordu lacivert arabadan inenlere bakıyordu
+Heeey dünyadan Tuğba'ya. Kızım baksana daldın gittin
-He ne ney anlamadım
+Kızım sen yoksa onlardan birini mi seviyosun
-Hey tabiki h-hayır
+Evet sen birini seviyosun hadi söyle bak biz arkadaşız hadi yaa
-Off tamam şu Yiğit var ya onu seviyorum yakışıklı değil mi
+Yakışıklı yakışıklıda hepsi yakışıklı
Bu yakışıklı muhabbetimizi okulun zili bölmüştü beraber sınıfa yürümeye karar verdik Tuğba ile sınıflarımız aynıydı sınıfına giden aynı koridordan geçerken Aktan aklıma geldi amcama o hangi sınıftaydı belki bizim sınıftadır diye heyecanla sınıfa gittim ama bizim sınıfta değildi sınıftakilerin konuşmalarından 11/A sınıfında olduğunu öğrenmiştim Tuğba ile yan yana oturup hocayı beklemeye başlamıştık dersimiz fizikti yani Barış hocanın dersiydi. Barış hoca gelmişti herkes bir anda ayağa kalktı ben kalmayız diye düşünmüştüm herkes kalktığı için bende kalktım. Hoca sınıfa girdiğinde nedense bana öyle kötü gözükmemişti ve nedense bana bakıyordu biraz tuhaf hissetmiştim herkes bana baktığını farketmişti bütün sınıf bize bakıyordu neden baktığını anlayamamıştım sonra konuşmaya başladı
-Evet Ayşıl hadi kendini tanıt sınıfa
Acaba ismimi nasıl biliyordu müdür söylemiştir dicem ama hiç bir yeni öğretmen ismimi söylememişti
+Ayağa kalkıp adım Ayşıl okula yürüme mesafesinde biryere annemle yaşıyorum.
-Teşekkürler Ayşıl
Diyip derse başladı fizik dersini sevmiyordum uykum geliyordu derste de uyumuştum galiba zil çalınca normal hayata döndüm Barış hoca sınıftan çıkarken bana bakıyordu sanki gözlerinde özlem var gibiydi ona bakmayı bıraktım ve Tuğbayla dönüp o bahçedeki boş alan neden boş diye sordum
-Orası o psikopat kardeşlerin oraya sakın gitme orası onların yeri
Tuğba ya sırıtarak baktım ve ona hadi bi çılgınlık yapalım dedim bana bakıp nasıl bir çılgınlık dedi
+Onların yerine gidicez
-h-hayır olmaz asla gitmem
+Hadi ama beni yalnız bırakma lütfen
-Peki ama başımıza bişi gelirse seni satarım ona göre
Dedikten sonra yola koyunduk oraya gittik bahçedeki bütün gözler bize döndü. İşte korkulan çete bize doğru yürüyordu cidden gelirken korkunç gözüküyorlar ama ben korkmuyorum böyle şeylerden korkmadım ben cesurdum neyse işte gelmişlerdi
-Hey siz buranın bizim olduğunu biliyor musunuz?
Yiğit konuşmuştu Tuğbayla baktım kalpten gidicek gibi duruyordu sessizce ona sakin ol dedim sanırsam biraz sakinleşmişti
+Burası sizin olamaz tapusu mu var sizde
hepsi sırıtmıştı ama bizim suratımıza bakmıyolardı ve ben konuştuğum kişi bana bakmasa sinirlenirdim
+Hey size diyorum konuşurken suratıma bakın
Diye bağırmıştım. Bahçedekiler iyice bize odaklanmaya başlamıştı. Hepsi kafasını kaldırdı ve hepsi sanki şok olmuş gibi bana bakıyorlardı ve onların gözünde özlem vardı
Sizce neden Ayşıl'a özlemle bakıyorlar. Yoksa Ayşıl mı öyle sanıyor
Lütfen oylayın ve yorum yapın
Hepinizi çok seviyorum❤️
Bir dahaki bölüm yakında
