Not Your Type of Girl

Chapter 6

A/N:
Hey! Sorry if natagalan talaga ako sa pag update ng chapter six. Busy kasi sa school. Ang daming kailangan gawin. Especially when you have roles to do. Anyway hope you undestand. Please continue on supporting this story. Thankies. 💕

Chapter 6

I can do this...Yes!

Okay—

I can't.

'Ugh! Audrey, what are you doing? Diba, may usapan kayo? You need to meet him.'

Ugh! I know that. It's already 3:55 p.m. at ilang minuto na lang para mag 4 na. The fudge. Why I am nervous? Shiz!

Nandito ako ngayon sa classroom. Actually, uwian na at ayaw kong lumabas dito. Eh, nagdadalawang isip kasi ako kung pupunta ba ako o hindi.  Gusto kong pumunta, pero ayaw ko. Alam niyo yun? Huhuhu.

"What to do?" I asked myself. Wala ng tao dito kasi lahat sila nagsiuwian na. Ako na lang ang nandito.
Pupunta ba ako? O aalis na lang? Should I make an excuse?

Yes, I should.

Kinuha ko yung gamit ko at nagmamadaling umalis. Uuwi na ako. Sasabihin ko na lang sa kanya na hindi ako nakapunta dahil may emergency sa bahay. Oo, yun na nga.

Palabas na sana ako ng classroom nang bigla akong napatigil. Paano kung magalit yun? What should I do? Tsaka bakit ba ako kinakabahan? Ako naman ang may gusto nito diba? So, dapat panindigan ko. Right.

Umayos ako sa pagtayo ko sabay hinga ng malalim. I should meet him. Hindi kaya ng konsensya ko. Kaya ayun. Nagtungo agad ako sa Garden dito sa campus. Ano ba yan? Hindi talaga ako makakapaniwala sa ginawa ko ah.

Habang naglalakad ako, may nakita akong lalaki na nakaupo sa bench habang nakayuko. Looks like he's here already. Nilapitan ko siya at huminto sa harapan niya. "Hey." I said. Napaangat naman siya ng tingin sa akin.

"Why you're late?" He said. Late? Ano na bang oras? Tinignan ko yung relo ko at 4:05 na. Sus!

"Woah ha? Five minutes lang naman akong late eh. OA mo rin noh?" I said at umupo sa tabi niya. "So, what do you want me to do?" I asked. Napangiti na siya at tumingin sa akin. "But...before that. I want to ask you something." I said. Napakunot naman ang noo niya.

"Sure. What is it?" Humugot muna ako ng lakas bago ako nag salita ulit.

"Why didn't you tell me about Sandy? Akala ko ba kaibigan tayo? We even promise that we won't keep a secret to each other, diba?" I said af may halong lungkot yun boses ko. Eh, sino ba namang hindi malulungkot diba? Eh, yung bestfriend mo may tinatago sa'yo. Ni hindi niya sinabi sa akin na may something pala sa kanila ni Sandy. Ang sakit kaya.

"I know that...and I'm sorry. Akala ko kasi magagalit ka kapag sinabi ko sa'yo." Napatingin tuloy ako sa kanya. Ako pa tuloy ang magagalit sa kanya ah? "Eh, I know you don't like Sandy. Kaya ko hindi muna sinabi sa'yo kasi baka hindi mo siya matanggap." He explain. So that's the reason why he didn't bother to tell me about it? Wala ba siyang tiwala sa akin? Yung ba ang pagkakilala niya sa akin?

"So, wala ka talagang balak sabihin sa akin about the two of you?" I asked. Umiling naman siya.

"No. Sasabihin ko naman sa'yo eh. Sa tamang panahon. And I guess eto na yun." He said. Napahinga na lang ako ng malalim. Hindi ko talaga kayang hindi siya mapatawad no.

"Okay, fine. Forgiven." I said at ngumiti naman siya. Ewan ko ba kung bakit pagdating sa kanya hindi ako makakatanggi. Delekado na talaga. "Pero, are you sure she won't hurt you?" I asked.

"Do I need to answer that question?" Tanong niya. Tatanongin ko nga naman, tanong pa ang isasagot sa akin. "She won't." Seryoso niyang sabi. Pinilit kong ngumiti. "Besides I love her." Shoot! Shiz! Fudge! Ouch! Ang sakit nun. Bakit mo pa ba sinabi sa akin yan Luke ha? Sinabihan niya naman ako ng I love you noon pero as a friend lang yun eh. Pero ito, si Sandy na ang sinasabihan niya na I love you.
That three words, that powerful three words. It hurts. Parang sinaksak ako ng tatlong beses. Ang sakit.

"Good. Then we don't have a problem with that." I said. "So, let's start?" I said. Napaisip naman siya.

"But before that. We need to make a plan." He said. Napatawa naman ako. Oo nga naman. Magsisimula kami na wala g plano? Agad agad?

"Of course." Kaya ayun. Pumunta muna kami sa bahay ko at doon na kami nag plano kung ano ang gagawin namin. It's their date. Malamang paghahandaan niya talaga yun ng bongga.

So, ayun na nga. Ako na ang bahala sa decoration. Hindi ako expert diyan ah. Hindi nga ako ang gagawa. Ako lang ang bahala. "I know who can help us." Sabi ko sa kanya.

"Who?"

"Edi si Katie." I said with a smile. Expert si Katie basta pagdating sa dates or decoration. Fashionista mom niya eh. Malamang nagmana dun. "Don't worry she's good at it." I said. Alam din naman ni Luke na expert si Katie kaya pumayag na lang siya.

"So, tell me about her. I mean, kung ano ang mga gusto niya or how did you two met para naman alam natin kung ano yung makakapagpasaya sa kanya. Dagdag nadin natin toh sa plan. Para naman she will appreciate everything at magustuhan niya." I said. I can't believe this. Did I say that? Ugh!

"Ikaw ha, ang galing mo pala nito?" He said. I just rolled my eyes at sinabihan siya na bilisan na niya. "Okay, he likes black and pink with super duper lot of glitter?" He said. Parang hindi sigurado. Haha. Ang cute niyang tignan mukha siyang bakla na bago pa lang nagladlad. "He don't like sweets. Kasi ayaw niyang tumaba. She always say that." He said habang natatawa. I guess she really like Sandy. She's lucky.

Nagpatuloy lang ako sa pakikinig sa kanya. Of course nag take note ako para hindi ko makaimutan noh. Kaya nung super late na, pinauwi ko na siya at sinabi ko na lang na kami na ni Katie ang bahala.

Napahiga na lang ako sa kama. Kailangan ko pa talaga mag bake ng cupcakes and brownies. Mahilig daw kasi si Sandy sa brownies eh. Tsaka, matagal na palang may gusto si Luke kay Sandy. Ni hindi ko man lang nahalata. Kaya lala medyo busy siya at hindi ko na siya masyadong nakikita sa school noon. Kahit man masakit sa kalooban ko na tulungan si Luke, pumayag pa rin ako. Luke needs my help at ang dami niya ng nagawang tulong sa akin. I need to help him too. Especially this one. It's very special to him. Kung saan siya masaya doon na din ako. Tanga na kung tanga. Batsa makita ko lang siyang masaya sapat na.

I can see it in his eyes how he likes to talk about Sandy. How his eyes sparkled and how he laugh. Even though na hindi naman nakakatawa kasi super arte ni Sandy. He's really in love with her.

And there nothing I can do about it....

I should just accept the fact the we're just...friends.

*~*~*~*

Hey reader! Its me! Hope you like it. Again I'm so sorry kung natagalan ako sa pag update. I hope you won't give up on this story. Please continue on supporting this story. Don't forget to hit that ⭐️  and comment.  Thankies! More love to you all. Mwahh!

-Rosh