Kendimi iki kişiymiş gibi hissediyorum hep. Kendim adına bir karar alırken diğer kişiliğimi de hesaba katıyorum çoğu zaman. Onun açısından değerlendiriyorum olayları ve bu şekilde kararlar alıyorum. Çift olmanın gereği bu belkide. Olaya tek bir şekilde bakmak yerine iki türlü bakmak. Artık sen iki kişi olmuşsun. Yaptığın her şey, iki kişiyi bağlı kılıyor. Tek kişi düşünmen imkansız. İşte bunun farkına vardığın zaman ilişkinin tadını alabiliyorsun. Zamanla her şey yerine oturuyor. İlk baştaki küçük heyecanlar zamanla yerini sorumluluklara bırakıyor. Elini tutarken daha sıkı tutmaya başlıyorsun mesela. Ona daha sıkı bağlanıyorsun, daha fazla tutunuyorsun. Belli bir noktaya gelince ve o güven sağlanınca biraz rahatlatıyorsun o eli. Artık arkanı dönmen gereken yerlerde onu rahatça orada bırakabiliyorsun. Çünkü farkındasın her şeyin. O orada, ilişkinin gereklerini yerine getirecek olgunlukta. İlk baştaki acemilik yok. Birbirimizi tanıdık ve bu yolda devam ediyoruz. Bu olgunluğa eriştiğin zaman ilişkinin tadını çıkarabiliyorsun. Rahatsın. Fazla müdahale etmeden ilerliyorsunuz. Birbirinizin kontrolünü bırakmadan tabii. Severek, güvenerek ve değer vererek. Şüphesiz bu olgunluk, ilişkinin en güzel meyve verdiği zaman. Bu meyve bu olgunlukla verdiği takdirde güzel her şey. Sev ve güven. Temel taşlar bu...
