(yeniden merhaba sevgili okurlarım. Bu bölümümde sevgili rudynin en başından başından neler geçtiğini göreceğiz. Yani geçmişe dönüyoruz... İyi okumalar yorum yapmayı ve yıldızlamayı unutmayın.)
*******
10 yaş doğum günüm dündü. Çok güzel bir pasta almıştı ailem bana bir kaç yakın akrabamız ve arkadaşlarımı çağırmışlardı. Bir sürü hediye almıştım. Okuma kitabı, suluk, beslenme çantası, toka, tişört, hatta mont bile gelmişti ve başka bir çok şey... Ama benim en beğendiğim hediye abimin bana aldığı hediyeydi. Aslında tam almamıştı bulmuştu. Küçük yavru bir köpek. Hayatım boyunca hep bir köpeğim olmasını istemiştim...
Annem ve babam ilk önce köpeğime pek sıcak bakmamıştı
- zaten doyuracağım 5 can varken bir de 6.sını kaldıramayız kızıl kelebek.
Ben çok yalvarmıştım. Saatlerce ağlamış kendimi yerden yere atınca kabul etmişlerdi. Biraz da doğum günüm olduğu için her halde.
Babam bana hep kızıl kelebek derdi. Ve o öylede kaldı.
Ailemiz 5 kişilik büyük mutlu bir aile. bir abim, ben, küçük kardeşim, annem ve babam. Arada kavga etsekde çok mutluyduk.
Maddi durumumuz pek iyi değil. Babam işsiz annem ise evleri temizlemeye gidiyor. Beni de bir kaç kere o yerlere götürmüştü. Gerçekten çok güzel ve büyük tü. Kocaman bir televizyon. Hatta benden bile büyük. Koltuklarda çok rahattı. Böyle içinde kayboluyordun. Ev sahibi de çok iyiydi bana kurabiye ve süt verdi. Gerçekten çok lezizdi.
Ben bunları düşünürken okuldan eve doğru geliyordum. Abimin bu gün ateşi çıktığı için okula gelmemişti. Sanırım bana köpek bulurken soğukta kalmış olmalı. O yüzden okula tek başıma gidip tek başıma dünüyordum. Bir yandan da bir taşı ayağıma vuruyorum.
O anda burnuma duman ve is kokusu geldi. Gözlerim bir anda büyüdü.
YANGIN!!!!
Yangın var mahallemizde. İlk aklıma gelen kişi. Judy teyze oldu. Taşı bırakıp hızlanma başladım en sonunda koşmaya.
Judy teyze tek yaşıyordu. Ha tabi bir de kedileriyle. Çok fazla kedisi var. Artık 10 tanem 50 tanem sayamadım.
Judy teyzenin evinde ilk kez yangın çıkmıyordu. Yaşlı ve unutkan olduğundan dolay bir sürü kez yangın çıkmıştı.
En sonunda mahallenin kavşağından dündü ve hemen Judy teyzenin evine baktım.
Ama onun evinde hiçbir duman yoktu. Evet mahalle duman altındaydı. Ama onun evinden gelmiyordu. Hatta Judy teyze kapısından. Tam çaprazındaki eve bakıyordu. Onunla beraber kedilerde.
Yani bizim eve...
O an içime bir korku kapladı. Nefes alamıyorum. Bunun dumanın da etkisi var tabi ama bu farklı. Sanki biri boynumu sıkıyor gibiydi.
Yavaş yavaş arkamı döndüm. İçimden duvarlar ediyordum. Lütfen lütfen bizim ev olmasın yalvarırım olmasın diye.
O anda karşımda, her taşında bir anım olan, her toprağında bir birikmişlik olan evimi gördüm. Cayır cayır yanıyordu.
Aynı benim içim gibi...
