Chapter 2

80 1 0
                                    

2nd year college, year 2015-16. Lumipat na nga pala kami ng campus. So technically wala na ako sa campus na yun, wala ng traffic, wala nang baha, wala na din sya 💔 Haha, well anyways, so far so good, maraming magagandang High school na narito, tanaw tanaw nalang mula 3rd floor at daan daan sa gym. Wala na akong balita sa kanya, nakablocm kami sa isat isa. Never had a chance to text her, my ego was not letting me that time. All in my mind was to start over, malay mo dito sa campus na to may forever na, although I am still looking up sa possibilities na baka ulit, na baka meron pa. Fast-forward, yup kasali ulit ako sa team but sad part is, Wal na sya sa Team, di na sya kasali, nag isip ako na baka ayaw nya na maarawan or baka di nya nalang gusto dahil di naman yun ang sport nya talaga. To cut the story short, training training then schooling lang, then usual boys out. Then intramurals na. Usual puno ang gym, kasali pa ang 5 campus ng school, so daming chicas, at ako heto audience, natamad ako sumama sa mga naka uniform na kateammate ko, mas masaya sa audience view, well then, somebody was poking me hard and said, diba si ano mo yun, then ako galit pa, ha? Ang gulo mo, yun ang nasabi ko, sabay may isa pa, uy si ano mo ohh? Sabi ko naman ohh di sya, muse ng Department natin, sabi ko wala lang, okay naman maganda naman sya kaya kaya nya yan but deep within, naamazed ako on how was she that time, from the usual girl na kilala ko to a fully glown woman, no traces of sadness, no traces of dissapointments but all I can see is confidence and happiness. I was looking from afar and pretending that I'm not impressed or something else, my teammates knew it, that's why they keep on mocking me, and I'm not reacting or something else, deep in my heart I am happy that she managed to be like that but the sad part is, I am not part of that anymore. Sana tinanggap ko nalang yung alok na mag escort, Hahaha. And everytime that she walks on stage, I'm smiling but not clapping and cheering due to my friends keep on teasing me.

After that, she's the winner, what's new, she's competitive, she can win any battle because of her determination and confidence. Congrats nga pala di ko na sya binati nun, she's different from what she used to be, I can't see on her eyes na kilala nya pa ako, lalo lumaki yung gap ng world namin. School superstar versus school microstarlet (medyo popular ako, lalo na sa mga guard at guidance).

After ng intramurals, no more connection na. She used to watched our game but not watching me, she used to clap and cheer but not for me. She's acknowledging our victory but not looking at me. Well then ano pa ba ang magagawa ko, ako ang nang iwan, bat ako aasa ng compliment. I felt half winner but mas masakit pa na di kami nagchampion. Anyways, babalik na ako sa campus namin, bahala na.

I had some flirt, but di nag tagal, I had few chatmates pero non of them brought excitement unlike her, I'm still finding her presence na kahit madalas gulo ang meron kami. Sa dami na nang pinag awayan namin di pa din ako nagsawa sa kanya. I tried to distract myself until I met closely my best friend na kung saan umikot ang mundo ko hanggang ngayon, yung mga HS best friends ko kasi nasa private punasok or Manila yung iba, buti nalang at nakahanap ako ng bestfriend dito sa campus. Aminado ako, maganda din yung best friend ko at magkaibang magkaiba sila, but still my heart beats for her.

I tried to talked nung nasa campus sila, her friends was looking at us. And there she was just looking at me na parang obsessed na paparazzi, I was asking for a good theme para na din makahanap ng way na makipag friends ulit. Kaso iba na ang tingin nya sakin at ang trato nya. I walked away and inisip na hindi nalang dapat yun ginawa.

After so many, days and months na di kami nagtagpo or nagkasalubong man lang dahil magkaiba kami ng Campus.

His POVWhere stories live. Discover now