Ik lig nog steeds in het ziekenhuis. Ik staar een beetje naar het plaffond. Ik lig hier verdomme al 3 weken en er is nog steeds geen verbetering! Ja, mijn hoofdpijn is weg. Maar ik heb niks van mijn geheugen terug... Ik voel me nog steeds zo rot dat ik die Luke niet herken, het is verdomme mijn vriendje!
Ik kijk naar het tafeltje naast me, er staan 10 rode rozen. Van luke gekregen. Hij komt iedere dag om acht uur, stipt. En elke keer is het hetzelfde liedje en moet ik hem weer teleurstellen... Iedere dag zie ik weer een beetje hoop in z'n ogen en dan wil ik gewoon zeggen dat ik van hem houd, en dat ik hem ken. Dat ik mijn geheugen weer terug heb.. maar als ik dat doe.. dan komt er vast een moment dat hij iets vraagt, maar dan weet ik het antwoord niet... en dan sta ik wel voor lul... Ik ben zo in gedachten dat ik niet merk dat de zuster is binnen gekomen en heel verhaal heeft verteld.
'Tim! Luister je wel?'
'Huh..? Wat?'
'Dat dacht ik al..' de zuster zucht en draait met haar ogen. 'Weet je al wat meer? Nu zouden je herrineringen terug moeten komen..'
'Nee.. Ik herinner me nog steeds niks..'
'VERDOMME! TIM! DENK NU ES EEN KEER GOED NA!'
Ik kijk haar bang en geschrokken aan. Ik voel tranen opkomen en langzaam laat ik me achterover vallen. Ik draai op m'n zij en sla de deken over mijn hoofd. Mijn schouders beginnen te schokken en langzaam begin ik te snikken. Ik hoor de deur opengaan en er komen voetstappen richting mijn bed. Een gedempte mannenstem mompelt iets tegen de zuster. Even later loopt de man weer weg en sluit de deur.
'Uh.. Tim?' begint de zuster weer.
'hmmm..?' klinkt er gesmoord van onder het kussen.
'Kan je even onder dat kussen vandaan komen?'
Langzaam doe ik het kussen omhoog en ga recht op zitten. 'Wat?'
'Nou dat mag wel wat aardiger hoor...'
'Zegt de gene die net nog tegen me aan het schreeuwen was!'
'Ja, daar mijn excuses voor.. I-ik moet je wat vertellen Tim...'
'Wat dan?' vraag ik als het een tijd stil is geweest.
'Je-je hebt kanker... het spijt me. Bij alle onderzoeken voor je hoofd kwamen we rare plekken tegen. Je hebt kanker in je hoofd. Daarom kan je je niks meer herinneren... Met toestemming van je ouders gaan we morgen de eerste operatie doen, anders heeft het de kans om door te stromen naar de rest van je lichaam.
Het duurt even voor het tot me doordringt.
'W-w-wat..?' Ik begin zachtjes te huilen.
De zuster loopt ongemakkelijk weg. Daar zit ik dan. Helemaal alleen.. met maar 90% kans om te blijven leven. In de witte, saaie kamer..
Sorry peepz, beetje kort hoofdstuk, maar 472 woorden, normaal iets 1000 maar ik wou eindigen met een soort cliffhanger...
BYEEEEEEEEEEEEEEEE
