Ik heb net te horen gekregen dat ik kanker heb. Mijn ouders zitten op de stoel naast me te huilen. Vanochtend dacht ik dat ik maar 95% procent op overleven had maar ik had het mis... er is me verteld dat ik 50% op overleven heb. Niet genoeg voor mij, maar ik moet het ermee doen. Dadelijk bij de operatie gaan ze proberen om de kanker uit mijn hoofd te halen. Het is mogelijk zolang er maar geen andere infecties ofzo zijn..
Er komt een zuster de kamer binnen samen met de chirurg die mij gaat opereren.
'Tim. We nemen je mee. Als de operatie goed gaat krijg je als het goed is je geheugen weer terug!'
Jaja, dit ken ik wel, altijd met de laatste woorden positiefietijd in proberen te spreken.
'Nou.. hopelijk tot straks, pap, mam. Love you..'
Ik geef ze een kus en mn moeder een knuffel. Zachtjes begin ik in haar nek te huilen. Ik kan gewoon vanavond al dood zijn...
De zuster en de chirurg wachten geduldig tot ik afscheid heb genomen, of het nu voor een paar uurtjes is, of de rest van het leven. Hun boeit het niks, voor hun ben ik waarschijnlijk maar een nummertje, of een naam. Ik stop de lang knuffel met m'n moeder en ga weer liggen. De zuster rijdt me de kamer uit en ik zwaai nog een laatste keer.
In de operatiekamer wordt me eerst verteld wat ze gaan doen. Daarna brengen ze me onder narcose.
~~Na de operatie~~
Langzaam doe ik mijn ogen open. Ik zie twee gezichten boven me hangen, ik heb een klein beetje hoofdpijn maar dat gaat vast wel over. Het valt me nu eigenlijk pas op dat er nog een derde gezicht naast me bed staat. Eindelijk weet ik het weer. Daar zit hij dan, Luke Hemmingen, 16 jaar, bruin haar, nerdie bril, bruingebrand en gespierd, oftewel: mijn vriendje! Daar zit hij dan, in een strak wit V-shirt. Door het wit lijkt hij nog bruiner en door het strak zie je zijn spieren en zn sixpack duidelijk! Ik zucht tevreden en net iets te hard want mn ouders en Luke kijken op. Ik wou eigenlijk in een keer hard vragen: 'Nou! Wat gaan we doen!?' maar dat gaat m niet worden want ze hebben me al ontdekt. Luke komt voor me staan en kijkt me vragend aan.
'Wie ben jij?' vraag ik voor de grap. Teleurgesteld kijkt hij naar beneden. Hierdoor pak ik mijn kans en met mijn allersnelste moves gooi ik de dekens van me af, spring op mn bed en geef Luke een dikke zoen. Hij tilt me op dus ik sla mijn benen om zijn heupen. Zo blijven we een tijdje staan totdat we ruw verstoord worden door de ringtone van mijn moeder.
'Mam!'
'Ja, sorry hoor.'
We knuffelen weer verder, en als we uitgeknuffeld zijn gaan we naar huis. Ik stap uit de auto. Ik loop direct naar de voordeur want ik moet mega nodig plassen. echt niet normaal.
Uitgeplast loop ik de woonkamer binnen. Ik word bestrooid met confetti, ballonnen en sliertjes. In het midden van de woonkamer hangt een groot doek met "Welcome Home" erop. Ik begin spontaan te huilen. Ik word omringd door vrienden, familie en kennissen. Maar het belangrijkste persoon is er niet... Luke... ik kijk me moeder aan en ze gebaart naar boven. Ik loop naar boven met een zenuwachtig in mn maag. Ik klop op de deur van mijn kamer, geen reactie. Ik loop naar binnen, stiekem hoop ik hem hier te zien, maar het enigste wat ik zie is een lichtgevende pijl wijzend in de richting van het raam. nieuwsgierig kijk ik naar buiten
