UЛUТUŁMUş MΛSΛŁ

Karma karışık duygular içerisindeydim. Hayat sıradanlığını korurken ben kendi içimde büsbütün benliğimi kaybediyorum. Uzun zamandır tanıyamıyorum kendimi. Neyere, kime, nereye ait olduğumu bilmiyorum. İki farklı sahiplenme duygusu var içimde ama ikisine de ait olamıyorum. Kendi içimde kendimi yavaş yavaş kaybediyorum. Sanırım tamamen dibe vuruyorum. İçimdeki karanlıktan, karamsarlıktan kurtulmanın yolu budur belki de; tamamen dibe vurmak. Ancak o zaman kurtulurum belki bu karanlıktan. Ama birde bunu
istiyor muyum?
Kendimi Bulursam Onu kaybederim.
Ve sanırım ben;
O'nu kaybetmemek için kendimi karanlıklara teslim ediyorum....

Her zaman gitmekle kalmak arasında bir yerlerdeydim. Aradıklarım ya hiç yoktular ya da olmayacak şeyleri aradım. Bu belki hayatın suçuydu belki de ben onu yanlış anladım;
Mükemmellik,
Normalliğin kristalleşmiş halinden öte bir şey değil.....

:')