Ik wachte tot de metro zou komen. Net als elke zaterdag. Het was net als elke zaterdag. Kleine kinderen die hun moeders hand vast houden. Tieners die over van alles en nog wat praten. Mannen in pakken die om elke seconde op hun horloges kijken. Alsof de tijd zo sneller ging.
Als het geluid van de komst van de metro over de platform schalde. Iedereen ging bij de rand staan net als ik deed. We wachten met zijn allen tot de laatste seconde voorbij tikte er was een harde bang. Een schok en alle lampen sprongen uit. Gegil klonk op om me heen. Kinderen begonnen te huilen bang om wat er ging gebeuren.
Dit was het laatste wat ik me kon herinneren voordat ik wakker werdt. En war wou ik dat ik de schreeuwen kon vergeten
