Lullaby

Το νανούρισμα παύει να ηχεί πλέον στα αφτιά μου. Τόσο γαλήνιο και όμορφο, μα ο θόρυβος δεν το αφήνει να ακουστεί. Τόσο γαλήνια και όμορφη μα δεν την ακούει κανείς.
Εκείνη λείπει και το κρεβάτι είναι άδειο, όπως και εγώ από την στιγμή που έκλεισε την πόρτα πίσω της.
Γαμημένο τραγούδι, δεν με αφήνεις να ησυχάσω.
Δεν περίμενα να μου λείπει τόσο, δεν περίμενα να την ερωτευτώ τόσο, δεν περίμενα να το κάνει και εκείνη. Δεν περίμενα να φύγει, ίσως όμως αυτό θα έπρεπε να το περιμένω.
Τόσο ξαφνικά και απότομα. Όπως ακριβώς ήρθε.
Κοιτάζω την πλευρά της. Πρέπει να ξεχαστώ. Βγαίνω έξω. Μια βόλτα στην πόλη θα μου προσφέρει την ηρεμία που ψάχνω.
Τίποτα.
Κάθε στενό και κάθε δρόμος μου θυμίζει εκείνη. Κάθε μας βόλτα, κάθε μας αγκαλιά, κάθε μας χαζή και αόριστη συζήτηση για το μέλλον που τόσο και οι δύο φοβόμασταν.
Το νανούρισμα επιστρέφει στο κεφάλι μου.
Μάλλον πρέπει να επιστρέψω, τουλάχιστον σπίτι δεν υπάρχουν μάτια να με δικάζουν καθώς περιπλανιέμαι χαμένος.
Ξαπλώνω ξανά στο κρεβάτι. Αυτό το μπουρδέλο είναι ικανό να με οδηγήσει στην παράνοια. Στριφογυρίζω άσκοπα και παλεύω με τα σεντόνια ψάχνοντας διαφυγή.
Φέρνω στα αφτιά μου το τραγούδι της. Αυτή τη φορά σκόπιμα.
Θα κλείσω τα μάτια. Θα την ονειρευτώ και όταν ξυπνήσω θα είναι ξανά δίπλα μου. Σε αυτή την άδεια πλευρά που με γεμίζει δάκρυα.
Θα γυρίσει. Θα γυρίσει και θα μου ξανά τραγουδήσει το γαλήνιο νανούρισμα της.
Και αυτή τη φορά..θα κοιμηθώ ήρεμος.