Ephemeral|✓

Chapter 15: Sea

Unedited Chapter

Chapter 15: Sea

I opened my eyes and felt the cold breeze hug me. I sat up. I'm here, smiling because of the silence I am experiencing right now. I'm at peace, especially when I'm with him.

"Azaleah!" he called me. I gladly looked at him as he ran towards me, while he's holding a camera. I quickly covered my face.

"Hoy! Itigil mo nga 'yan! Kung kukuha ka ng stolen, ipaalam mo naman," saad ko. "Eh, 'di hindi na 'yun stolen?" nakataas-kilay niyang sagot. Inirapan ko siya. "Gan'un talaga. Dapat maganda pa rin ako kahit stolen." natatawa kong sabi. Tumabi lamang ito sa akin.

"Kahit naman hindi ko ipaalam, maganda ka pa rin." he told me and held my hand. I leaned over him. "I love you," he whispered. "more than myself, more than anything in this world." he added. Napangiti ako sa kaniyang sinambit.

"I love you too," I whispered back. "more than everything I can think of." dagdag ko. Napangiti rin siya. "Sana ganito nalang palagi." sabi niya sa akin. Tumango ako. "Wala tayong ibang iniisip. Wala tayong ibang problema. Walang masamang nangyayari sa buhay natin." I told him. "Yeah, and I hope we're able to love each other until we die." He added.

"Of course, I promise you. I will love you forever." he replied. Inihilig ko ang aking ulo sa kaniyang balikat at pinagmasdan ang dagat. Pinakinggan namin ang tunog na dulot nito. "That's a promise I'll make sure I'd never break, Azaleah." he added and smiled genuinely.

--

We just talked to each other happily. Wala kaming ibang iniisip kundi ang isa't isa. Wala kaming ibang pinagmasdan kundi ang kalangitan, ang isa't isa, at ang dagat.

"Tumayo na tayo, kumain muna tayo." pagyayaya niya. Tumango ako. Inilahad niya ang kamay niya upang tulungan ako sa pagtayo.

Ngunit saktong pagtayo ko, ay nakaramdam ako ng pagbigat ng talukap. I felt like I am going to pass out. I suddenly felt like I badly wanted to sleep right now. Gusto kong ipikit ang mga mata. Unti-unting naglalaho ang paligid at nahihilo ako. I called him and that's what he also did. He kept on calling my name.

"Azaleah!"

"Azaleah!"

"Wake up, Azaleah!"

Nakaramdam ako ng pagyugyog ng balikat ko. I slowly opened my eyes. I am at my room, and Avalyn is standing there beside me, waking the hell out of me. Ramdam ko ang bigat ng dibdib ko.

Was it all just a dream? Hindi ba totoo na mahal niya ako? What the hell happened?

"Ayos ka lang?" nag-aalalang tanong nito sa akin. Tumango ako. "I just dreamt. Nothing bad happened." I answered. "Well, that's good-- ay leche! Nahahawa na ako sa kaka-english mong luka ka!" iritang sambit nito. Natawa na lamang ako.

"Bakit ka pala nandito?" nagtatakha kong tanong sa kaniya. Ngumisi lamang siya. "Girl, hindi ko intensyon na pasukin 'tong bahay mo. Pero nang nalaman kong hindi nakalock, ayun. Pumasok ako." humahagikhik niyang saad. Napailing na lamang ako.

Nakalimutan ko pala isarado ang pintuan kahapon.

"Anyway, bakit ka nga nandito?" tanong kong muli. "Wala lang." sagot niya at tumalikod. Nagpunta siyang kusina.

Hindi pa rin ako makaget-over sa panaginip ko kanina. I wanted to turn back time and not wake up from that dream.

Sana totoo ang lahat, na kami ang nakatadhana sa isa't isa, na kami na ang para sa isa't isa.

Inayos ko na ang kama at lumabas ng kwarto. Nakapajama pa ako at loose na t-shirt. Medyo gulo pa rin ang buhok ko. At saktong pagkabukas ko ng pintuan, bumungad sa akin ang lalaking nakangiti ng matamis sa akin na dahilan ng pagka-out of balance ko. He immediately catched me.