Stay Away ΥΠΟ

Stay Away 1°

Κεφάλαιο 1

«Ίσως κάποια βήματα μάς οδηγήσουν στο αδιέξοδο˙ άλλα πάλι στην απόλυτη ελευθερία... Δεν παύουν, όμως, να προέρχονται από τις δικές μας επιλογές... »

Καταλίνα

Αεροδρόμιο: ένα μέρος απ’ όπου οι άνθρωποι μπορούν να ταξιδέψουν εκεί, όπου η ψυχή τους λαχταρά. Πόσο ειρωνικό ακούγεται αυτό στη δική μου σκέψη. Το δικό μου ταξίδι δεν είναι αναψυχής αλλά ούτε και το επέλεξα.  Θεέ μου, βλέπω τους ανθρώπους να περνάνε από δίπλα μου και το μόνο που θέλω είναι να ουρλιάξω... να τρέξω… να φύγω... να εξαφανιστώ… Να γυρίσω πίσω το χρόνο και να σβήσω από τον καμβά της ψυχής μου όλες τις σκοτεινές του ζωγραφιές. Κάθε μαύρη γραμμή, που άφησε και κατέστρεψε τα λευκά μου όνειρα… Κάποτε είχα αρκετά από αυτά. Τώρα; Όλα έγιναν στάχτες και κάηκαν στη φωτιά του. Τώρα με άφησε να προχωρώ μόνη σε ένα ατελείωτο μονοπάτι. Βαδίζω με την ελπίδα κάποτε να τελειώσει, άλλα αυτό το τέλος δεν έρχεται ποτέ. Είναι σαν να με βλέπω. Περπατάω το σήμα του απείρου και κάνω κύκλους γύρω από τον εαυτό μου. Μόνη. Έφτανε μόνο μια στιγμή, για να με τυλίξει στο σκοτάδι του. Για να με παρασύρει σαν δίνη στο απόλυτο χάος. Έπρεπε να μείνω μακριά του; Ίσως… Πώς όμως να μείνεις μακριά, όταν ξαφνικά αισθάνεσαι; Όταν γεύεσαι την πικρή γεύση που έχει το δηλητήριο και πάραυτα, συνεχίζει να σου αρέσει; Πλέον, μπορώ να πω με σιγουριά πως εθελοτυφλούσα στον κίνδυνο. Έκλεινα τα μάτια κάθε φορά που εκείνος τον ούρλιαζε μπροστά μου. Αρνήθηκα να πιστέψω πως δεν υπάρχουν πρίγκιπες και πως τα παραμύθια ανήκουν στη φαντασία. Έφτιαξα έναν δικό μου κόσμο και τον τοποθέτησα μέσα. Του έδωσα το κλειδί και στην τελική, κατάφερε να με κλειδώσει απ’ έξω. Δεν μπορώ να τον κατηγορήσω. Ακόμα και τώρα ύστερα από όλα όσα έχουν συμβεί ανάμεσα μας δε ξέρω αν φταίει εκείνος η εγώ. Προσπάθησα να βρω την άκρη στο μπερδεμένο μας κουβάρι αλλά εκείνο εναντιώθηκε σε μας και σκιαγράφησε μια δική του μοίρα. Μπλέχτηκε σε τέτοιο βαθμό που ανάθεμα αν καταφέρει ποτέ κανένας από τους δυο μας να βρει την άκρη του. Ακόμα θυμάμαι εκείνα τα σκοτεινά του μάτια. Ίσως ήταν καμουφλαρισμένα με κρυστάλλινο γκριζοπράσινο χρώμα αλλά εγώ κρατάω μόνο το έρεβος τους καθώς με κοιτούσαν. Είναι πολλά τα γιατί μα δε μου δίνεται ούτε καν ο χρόνος για να προσπαθήσω να βρω τις απαντήσεις που ζητάω. Ποιος είναι άξιος να κατηγορήσει τον άλλο και να του βάλει τη ταμπέλα του φταίχτη; Κάνεις… Ίσως παλαιοτέρα να το έκανα με ευκολία μα πλέον γελάω ακόμα και στη σκέψη. Δε θα μπορούσα ποτέ να τον κατηγορήσω. Κι όμως…εκείνος αντί να μου απλώσει το χέρι μου γύρισε τη πλάτη. Έβγαλε ένα μαχαίρι και στο πρώτο μου βήμα…Με μαχαίρωσε…