bazen kendimi gerçekten kaydıraktan kayıyormuşum gibi hissediyorum, sanki bütün -size göre saçma olabilecek- dertlerimde benimle birlikte top havuzuna yuvarlanmış, hepimiz kaybolup başka bir yana dağılmışız. o kadar görünmez oluyorlar ki gülüyorum, hatta ne olduklarını unutacak kadar kahkaha atıyor ve gözlerimden, gülmekten gelen yaşları elimin tersiyle siliveriyorum.
ama sonra onların demirden tozlar olduğu, benim ise bir mıknatıs olduğum geliyor aklıma. hepsi birer birer üzerime yapışıyor ve beni içlerinde yiyip bitirmeye çalışıyorlar. elimi uzatıp kaydıraktan yukarı çıkmaya çalışıyorum, çıplak ayaklarımla deniyorum fakat demir tozları artık birer külçe, ve fazla ağır.
şimdi ise mutluyum ancak şartlar altında mutluyum sanki, kurallara uyduğum müddetçe mutluyum. zira biri gözlerimin içine baktığında gülümseyen benim dışında, içimde ağlayan benliğimi göremiyor, ya da görmek istemiyor.
beni görün istiyorum. kendimi sana açmadan, sana içimdekileri anlatmadan, sadece gözlerimin içine bakarak beni gör istiyorum.
çok mu şey istiyorum?
