Tabula

Hoofdstuk 12. - Het Kamikaze Akkoord

''Iedereen staat klaar.'' zei Klaus die alle passagiers had verzameld bij een kampvuur dat alvast was gemaakt nu het schemerde. Daniel en Klaus stonden in de grote tent om een krat heen die Santiago voor hen had neergezet.
''Dit gaat niet lang duren.'' zei Santiago terwijl hij met een breekijzer de krat met gemak open brak.
Het was gevuld met ballen ter grote van een knikker, allemaal apart van elkaar in een tree verpakt. Naast elke bal lag een buis, elk met een serienummer dat overeen kwam met het nummer dat op de bal stond aangegeven. Het moesten er in totaal wel twintig zijn.
''Dit heren is een Thermo-bom, ook wel de Kamikaze genoemd'' zei Santiago terwijl hij een van de ballen omhoog hield tussen zijn duim en wijsvinger.
''Wat is een Thermo-bom?'' vroeg Daniel
''Okay Ouwe, dit balletje is in staat een explosie te veroorzaken waarbij alles word vernietigd in een straal van twee meter, en ik bedoel dan ook alles.'' zei Santiago waarna hij een explosie gebaarde.
''Waarom kom je hier nu mee Santiago.'' vroeg Daniel verward.
''Omdat dit onze eerste nacht gaat worden en we niet weten wat wij tegen gaan komen. Vroeger in het leger hadden wij deze ook, alleen we gebruikten ze zelden om aan te vallen. De Thermo-bom is een laatste middel, het einde van het gevecht.'' zei Santiago terwijl hij een kruis op zijn borst sloeg waarna hij het Jezus kruis om zijn nek kuste.
''Vandaar de naam Kamikaze.'' vulde  Klaus aan.
''Dit is om zelfmoord te plegen?'' zei Daniel nog steeds verward door wat er precies werd voorgesteld.
''Dit is om de vijand mee te nemen als er geen andere manier is om te winnen.'' zei Santiago terwijl hij een buis uit de kist haalde, deze opende en er een apparaat ter grootte van een pen uit haalde. Het was een kleine detonator, de knop om de thermo-bom te laten ontploffen.
''We weten niet wat we tegen gaan komen vannacht, en ik kan wel honderd situaties bedenken waarin ik liever dood zou willen zijn.'' zei Klaus, wetende wat voor tragedies zich op andere evacuaties hadden afgespeeld.
''Jij bent hier voorstander van Klaus?'' zei Daniel verbaast.
''Als ik had geweten dat er Thermo-bommen aanwezig waren had ik dit al veel eerder voorgesteld. Zeker gezien onze ontdekking van fruit.'' zei Klaus kijkend naar de zak die Daniel om zijn schouder had hangen.
''Prima, vertel me maar snel hoe dit werkt, er staan mensen op mij te wachten om hen toe te spreken...''

Daniel stapte de tent uit en liep de kring van mensen om het kampvuur tegemoet. Alle ogen waren op hem gericht, iedereen wilde weten wat het hoofd van de beveiliging had te melden voordat de eerste nacht zou aanbreken. Zonder nog een woord tot de menigte te hebben gericht haalde Daniel de zak van zijn schouder en trok daar de vrucht uit die hij die middag uit de boom had geschoten, en hield deze boven zijn hoofd.
''Dit is een vrucht die wij vandaag in het bos hebben ontdekt, ik neem aan dat de meeste van jullie weten dat dit een probleem is. Voor diegene die hier niet bekend mee zijn zal ik het uitleggen. De bloemen die jullie hier aan de meeste bomen zien verstuiven door de wind. Vruchten zijn evolutionair gezien wat ingewikkelder. Op basis van alle kennis die wij hebben evolueren vruchten alleen zo groot als deze als er dieren zijn die het eten. Vruchten betekend dieren, en dieren betekend gevaar.'' zei Daniel.
''Wat betekend dit voor ons Daniel?'' vroeg Mia Blok terwijl de rest aandachtig naar haar luisterde. Het viel Daniel gelijk op dat zij overwicht leek te hebben op de rest van de groep.
''Het betekend dat wij uitgaan van de meest risicovolle situatie mogelijk. Waar dieren zijn is er meestal een vleeseter, een jager die wij liever niet tegen willen komen.''
''Wat heb je van ons nodig?'' zei Mia. Hoewel Daniel het zorgelijk vond hoeveel Mia voor de groep leek te spreken -zonder dat de rest daar moeite mee had-, was hij blij dat hierdoor paniek en chaos werd vermeden. Daarnaast dacht hij dat hij een slechter mondstuk kon treffen dan Mia Blok.
''We hebben de hele nacht ogen nodig om over ons te waken. Dit betekend dat Klaus en Santiago elkaar zullen afwisselen in het kamp en jullie zullen beschermen. Ik zal hetzelfde doen maar dan honderd meter van het kamp verwijderd, daar verderop bij de rivier.'' zei Daniel wijzend naar de oostelijke richting waar de rivier langs hen heen liep. ''Ik heb dus een vrijwilliger nodig die vannacht met mij wacht wilt staan.''
Een stilte viel.
''Niemand?'' vroeg Mia teleurgesteld. Ze was sluw genoeg om haarzelf niet op te geven en het de rest tegelijkertijd kwalijk te nemen.
De stilte bleef aanhouden.
''Het is voor jullie eigen veiligheid.'' zei Daniel terwijl iedereen zijn blik probeerde te vermijden. Daniel voelde zich een leraar voor een klas van studenten die hun huiswerk niet hadden gemaakt. Iedereen hoopte dat Daniel niet uit zichzelf iemand ging aanwijzen. Het was ook niet vreemd, bijna alle overlevenden waren wetenschapper en geleerden, geen types die doorgaans bekend waren met geweld en zelfverdediging.
''Ik wil helpen.'' klonk het onzeker. Daniel draaide zich naar Emma Lee die als enige was opgestaan. Daniel keek haar strak aan en fronste met zijn wenkbrauw.
''Weet je hoe een wapen werkt?'' vroeg Daniel.
''Ja, ik ben vroeger wel eens gaan jagen met familie.'' zei Emma terwijl zij naar de grond keek .
De scheve blikken van de andere  burgers waren bijna onmogelijk om te missen. Jagen was voor de rijken, jagen was voor de V.I.P.'s.
''Dan wens ik de rest een veilige nacht.'' zei Daniel waarna hij met Emma het kamp verliet.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Mocht je dit hoofdstuk leuk vinden, laat dit dan zien met een stem!
Als je een hoofdstuk een stem geeft dan helpt dit mij als schrijver enorm. Ik zie dan dat mensen mijn werk echt lezen en leuk vinden. Daarnaast geeft dit mij nog meer motivatie om met schrijven door te gaan :)
Comments zijn ook welkom als je bijvoorbeeld opmerkingen hebt of iets wilt weten.
Wil je meer van mijn schrijfsels zien? kijk dan op mijn Wattpad profiel: JvdW1988