2.BÖLÜM
Yıllar geçmiş kalpli gözlerle baktığı babamsına artık eskisi gibi bakmaz olmuştu. Anaokulundan beri farklılıkları yüzünden hep alay konusu olan dışlanılan ve kıskanılan birisi olmuştu halbuki o insanları, arkadaşlarını seviyordu bir süre sonra tamamıyla iletişimini koparmaya karar verene kadar. Artık hayatınin önem bölmeleri üçe inmişti. Annesi ablası ve anne tarafındaki bütün akrabaları. Kısa bir süre sonra bu bölmelerde birer birer yok olmaya ve onun ruhunu yok etmeye başlayacaktı... anasınıfında ilk gün hikaye okunurken koltuk ve minderlerin üzerindeki arkadaşlarını görüp uyku saati olduğunu düşünüp küçücük koltuğa uzanmak istemiş arkadaşlarının gülmesine sebep olmuştu. İlk okulda sınıf birincisi ve öğretmenlerin gözdesi arkadaşı tarafından ve dolayısıyla sınıf arkadaşları tarafından dışlanmıştı -Aslında tam dışlanmak değil aralarında alay konusu olmuştu-. Sınıfa bahçedeki başakları getirip içindekilerden un yapılabileceğini söyleyip ardından tüm arkadaşlarının sınıfı dağıtmasını engelliyememiş, sınıfı süpürüp duvar karşısında kalmıştı. 5. Sınıfta sınıfta sadece 8 kız varlardı 5i yakın 2si yakın o yine yalnızdı hep herkesin aşağılamasına mağruz kalıyor ya da aşağılık komplesine sahip kişilerin dışlanmışlıkla diğer insanlar hakkında yaptığı dedikodu ve iftiraları duymak zorunda kalıyordu. Ama hayatı boyunca arkadaşlarını ve kendini korumuştu hiçkimsenin haksızlığa uğramasına izin vermemişti. Bir seferinde sınıfa din dersinde nöbetçi öğretmen geldiğinde öğretmen ögrencileri serbest bırakıp sınıfta onları izlerken aşağılık kompleksine sahip iki kız yine yanyanaydı. Sınıfın geri kalanı öğretmen masasının olduğu sıranın en arkasındaydı ve ona kaçamak bakışlar atarak dedikodusunu yapıyor bazen gülüşüyorlardı. Tam çarprazlarında kapı kenarında en ön sırada, cüzde ilgisini çeken bir hikaye okuyan küçük kız çok üzülüyordu. Tek tesellisi öğretmeninin onaylayan kaçamak bakışlarıydı. O aralar sınıftaki bir kaç kişi ve o okuldaki mescidte namaz kılıyordu ikindi namazını kılmak üzere ögretmenden izin alıp yukarı çıkmıştı. Bu muydu yani yüksek not aldığı sınavda arkadaşları düşük not aldığında onlarla ağlayıp teselli etmemiş miydi? Bunun gibi pek çok anısı gözünün önüne geldi. Şimdi düşündüğündüğünde bunlar hafif acılardı asıl acı bir kaç yıl sonra yıllar boyu görmezden geldiği bir gerçeği gördüğünde başlayacaktı. Ve onu bambaşka birine dönüştürecek karanlık bir yüz ortaya çıkaracak etrafına kuru buzdan elmas gücünde bir duvar örecekti o küçük kızı oraya bırakıp etraftaki karanlıktan korayacaktı bazen seslenip varlığını hissettirecekti. Çünkü o küçük kız karanlıktan ve yalnızlıktan çok korkuyordu halbuki acılarla savaşacak benliği sıranın ona geldiğinin, acının geldiğini görüyor ve onu korumaya çalışıyordu...
