Lise ilk hafta ve bir öğle arası gördüm onu. Uraz'ı. Yıllardır aşık olduğum kurtarıcım dediğim kişiyi görmüştüm ve onu tanımadığım halde kendimi bir çekimin etkisiyle onu izlerken bulmuştum. Kendimi durduramıyordum yanıma sınıftan iki kızı slıp daha az dikkat çekici olmk istedim. Yanında 3 arkadaşı daha vardı. O basketbol potasının orada ben futbol kalesinin arkasında ikisininde filesi yok ve sahalar iç içe onu ilk kale direğine bir eliyle asılırken görmüstüm ve öģle arası boyunca 5 metre uzaklıktan izlemiştim şimdi kale direğinin arkadındaki taşta oturuyor ve kızlarla birlikte Uraz'ın grubuna -ben sadece Uraz'a- kaçamak bakışlar oturuyorduk. Ve göz göze geldik ikimizde bakışlarımızı kaçırdık önce ben önüme baktım sonra o yere zaten sık sık yere bakıyor bende bu sırada önümdeki asfalta bakıyordum. İçeri giriş zili çalmıştı ve benden dah üst bir sınıfa gittiğini rahatlıkla tahmin ediyordum. Dedikodu çıkmasını istemiyordum ve zaten onu da gerçek adınıda bilmiyordum. Uraz'ın grubu ve kızlarla ben içeri girdik. Bizim dörtlü kantin3 girdi bende peşinden gittim önce pardon diye seslendim sonra omzuna dokundum. Bana döndü ve baktı benden birazcık daha uzundu bir arkadaşı sağında ikisi solunda bana bakıp sırıtırken ben adını bilmediğim ve daha Uraz'a benzediğini farketmediğim çocuğun anlamlandıramadığım bana kal gelmesine sebep bakışlarına bakıyorumdum. "Abime çok benziyorsun." tamam tamam yaptı "Arkadaşlarınla bana bakıp gülünce yanlış anladığını düşündüm." "Sana gülmemiştik ki." Dedi. "Neyse zaten yanıldığımı anladım benim abim asla senin gibi salak salak bakmaz." Dedim ve ben kızların yanına yürümeye başladım onlara kesinlikl ukalanın teki falan dedim. Aynı yerden çıkıyoruz ve ben çıkarken benim abim böyle salak gibi bakmaz benim abimin gözlerinden kalpler çıkar diye tekrar ediyorum cümlenin ögelerini değiştirerek hıncımı alamamıştım o bakışlardan. Aklımıda...
