Eyes of the Elements ft. BTS

1. Boek van waarheid?

Met de gouden ring door haar vingers rollend lag Wo-Yen in haar bed, boven de lakens. Het was het holst van de nacht, maar ze kon niet slapen. En dat kwam door vandaag, en door de mensen, of wezens, die ze vandaag gezien had. Waarom renden ze weg? En waarom flitsten die beelden door haar gezichtsveld zodra ze de ring aanraakte? De man en vrouw die ze zag in haar gezichtsveld lieten haar peinzend denken dat ze ze kende. De maan stond helder aan de hemel en liet een zilverachtig licht door de kieren van fluwelen gordijnen vallen, waar Wo-Yen's kamer flauwtjes door verlicht werd. Langzaam ging ze met haar duim over het rode kristal dat op de ring zat. Het kristal leek op een robijn, maar ze wist het niet zeker. Het licht van de maan weerkaatste in de kleine edelsteen. Wo-Yen bedacht dat het toch echt wel tijd werd om een poging te doen tot slapen, legde de gouden ring op het nachtkastje naast haar hemelbed van zwart stof en kroop diep onder haar dekens. Ze nam nog een laatste blik op de ring en draaide zich daarna om, om haar ogen te sluiten en in een droomloze slaap te vallen. Zodra ze haar ogen gesloten had en in slaap gedoezeld was, begon het kleine kristal rood op te gloeien.

~

Die nacht was ook Crystal iemand die niet kon slapen. Ze draaide van de ene zij naar haar andere zij, ging op haar lakens liggen en eronder, maar kon niet in slaap vallen. Ze moest denken aan wat Wo-Yen haar vertelde en liet zien. Een gouden ring. Ze vroeg zich af wat het was, maar kreeg de kans niet om het aan Hoseok of Namjoon te vragen. Wat Wo-Yen gezien had klonk vreemd, en Crystal wilde erachter komen wat het betekende. Ze sloeg de lakens van zich af en schoof haar voeten in een paar wollen sokken, sloeg haar deken om zich heen tegen de kille temperatuur in de gangen van het kasteel en liep haar kamer uit. Zachtjes deed ze de deur achter zich dicht, en vervolgens liep ze door de gangen, naar beneden. Halverwege haar weg zag ze een brandende olielamp op een kastje staan, die tegen de muur stond. Ze pakte de lamp op en hield het voor haar om haar pad te verlichtend. Even later kwam ze aan bij het trappenstelsel van het kasteel, waarvan ze onderhand de weg al wist. Ze daalde de trappen af naar de onderste verdieping, waar zich de bibliotheek bevond. Ze nam aan, dat ze in de bibliotheek wijzer zou worden door de juiste boeken te bestuderen. Toen ze aan het eind van de laatste trap stond, stond voor haar neus een grote eikenhouten deur. Ze bracht de olielamp naar het slot, stak de sleutel die ze meegenomen had erin en opende de deur met veel gekraak. Nadat ze de deur weer achter haar had gesloten keek ze rond terwijl ze de olielamp door de kamer bracht. Met langzame pasjes liep ze langs de vele boekenkasten, die gevuld waren met stoffige oude boeken. Onder een glazen bol op een kleine pilaar zag ze het boek dat haar en haar vrienden naar Airdylania gebracht had. Het bruine boek met de gouden tekens erop. Het was een magisch boek, en niet geschikt voor de informatie die ze daadwerkelijk nodig had. Met haar vingers ging Crystal langs de ruggen van de boeken, en besefte dat het er veel te veel waren. Toen zag ze ineens een licht ontstaan in één van de boekenkasten. Ze liep ernaartoe en zag een boek dat wat kleiner was dan de andere boeken, maar tegelijkertijd ook dikker. Met lichtgevende letters stond er op de rug van het boek tekens die Crystal niet kon lezen, maar die wel op de tekens van het magische boek leken. Ze pakte het boek uit de kast, blies en veegde het stof van de kaft en sloeg het open. Op de eerste bladzijde stond met krullende letters 'Eigendom van Ferania Rodialn'. Ferania Rodialn was de koningin van Airdylania, dat wist Crystal. Zou dit een dagboek zijn? Met die vraag in haar hoofd sloeg ze nog een bladzijde om. Een bladzijde waarop een tekst stond dat met dezelfde krullende letters met de hand geschreven was. Ze hield haar olielamp bij de letters en las ze mompelend voor.

Als je dit leest ben ik waarschijnlijk dood. Voor mijn dood heb ik dit dagboek bijgehouden, en hierin staan dingen waar alleen ik over wist. Niemand anders heeft deze informatie ooit kunnen lezen, maar dat zal wel tijd worden. Maar dit is niet precies een dagboek. Het is meer een informatief boek over alles wat mensen zich deze twintig jaar hebben afgevraagt. Al twintig jaar lang heb ik over Airdylania geheerst, en twintig jaar lang heb ik het geheim kunnen houden. U moet dit boek zien als een gids. Een gids door de verloren herinneringen en onwijsheden van alle mensen die hier hun voetsporen hebben achtergelaten door de heuvels van Airdylania. Ik verzoek u, degene die zijn ogen op de woorden van deze bladzijden slaat, niet met deze informatie te spelen. Alles wat zich in dit boek bevindt is belangrijk voor de geschiedenis van Airdylania, of eigenlijk, dat wat Airdylania voor moet stellen. Want dit is niet alles. Lees dit boek en ontvang de informatie, sla het op en hou het geheim.

Ferania

Crystal huiverde. Ferania heeft dit geschreven in de jaren dat ze heerste, voordat ze stierf. Crystal sloeg nog een bladzijde over en zag een lege bladzijde, met daarnaast een bladzijde waarop een kleine afbeelding stond. Het was een kleine kaart van Airdylania, in het hoekje van een bladzijde. Crystal bracht haar olielamp naar de miniscule kaart en bekeek het. Een gewone kaart, op het eerste gezicht, maar waarom was het zo klein? Het is onmogelijk om zo wegwijs te worden in Airdylania, dacht Crystal. Ze sloeg nog een bladzijde om en zag een kleine zin staan.

De kaart van het hele rijk, alleen volledig te zien voor de mensen die er daadwerkelijk zijn geweest.

Crystal trok een wenkbrauw op en sloeg nog een bladzijde om. Zodra ze de vijf afbeeldingen zag die zich op de bladzijde bevonden, huiverde ze nog een keer. Het waren vijf ringen, waarvan één als twee druppels water leek op de ring die Wo-Yen gevonden had. De gouden ring met de rode robijn. De andere vier ringen waren óf goud óf zilver, met een andere soort kristal erin. De ene met een diamant, de andere met een saffier, nog een met een gele calciet en weer een andere met een blauwe mineraal. Vragend keek ze naar de schriften die ernaast stonden. Bij elke ring stond een uitleg over de edelsteen die erin zat en de maak ervan. Toen Crystal de volgende bladzijde oversloeg, sloeg haar hart een aantal slagen over. Weer waren er vijf afbeeldingen, van vijf vrouwelijke gezichten. Het waren portretten van haar, en haar vrienden. Van Crystal, Wo-Yen, Nadia, Min-Seo en Coco. Haar naam stond erbij, haar kleur ogen, haar krachten en, tot Crystal's grote verbazing, haar afkomst. Met dezelfde krullende letters stond er Polasia. Ze had nooit geweten waar ze eigenlijk vandaan kwam, maar ze had geen idee wat Polasia was en waar het lag. Er stonden verschillende landen bij elk van haar vriendinnen, maar bij Min-Seo stond ook Polasia. Ze bestudeerde de baldzijde nog voor een paar minuten goed, zich afvragend hoe dit in het boek is belandt. Nogmaals sloeg ze een bladzijde om, en ze sloeg haar ogen op negen andere portretten. Vijf vrouwen en vier mannen. Allemaal verschillend en met dezelfde achternaam. Weer stonden er namen bij, die ze niet kende. Toen ze haar blik wierp op twee portretten van een man en een vrouw liet ze het boek vallen van schrik, deinsde achteruit en nogmaals sloeg haar hart een paar slagen over. Ze voelde zich duizelig en duwde haar lichaam tegen een boekenkast. Beelden schoten door haar hoofd, voor haar gezichtsveld. Een zwarte zwevende schim met lange akelige vingers die grijpen naar een baby dat krijsend op een hemelbed ligt, een levenloos lichaam van een vrouw met lange donkerblonde haren die ze op de portret zag dat op een bed ligt, nog een huilende baby en uit haar eigen perspectief merkte ze op dat ze in de armen van de man lag die ze op de foto zag, als baby. Het beeld schoot weg en ze zag weer dezelfde boekenkasten, het boek dat op de grond lag en de olielamp die ze blijkbaar had laten vallen. Maar de kamer wordt door een vlam, die ontstaan is door de olielamp die op de grond ligt. Met een snelle reactie liet ze de vlammen bevriezen, en het is weer donker. Ze liep naar het boek, pakte hem op en ging met gaar vinger over de portretten van de man en vrouw.

'Pap? Mam?'