Eyes of the Elements ft. BTS

5. Naar de Kusteilanden

Crystal rende terug naar de kamer van Nadia, met de informatie glashelder in haar geheugen geprent. Ze stormde binnen, met een luid kabaal, waardoor iedereen opschrok. 'Ik weet waar we die kristallen kunnen vinden', zei ze. De afstand van Nadia's kamer naar de eetzaal was best groot. Daarom klonk ze buiten adem. Vijf paar ogen werden op hetzelfde moment groot. 'Vertel alles wat je weet', zei Nadia, en ze gaf een teken dat Crystal moest gaan zitten. Crystal deed wat Nadia zei en liep naar het bed, nam plaats en begon te vertellen. 'De kristallen zijn op de drie kleine eilanden aan de kust. Jullie weten nog wel, toch? Waar de Simperbangs ons aangevallen hebben. Verder de zee op zijn drie eilanden, ook wel de Kusteilanden genoemd. Op die eilanden zijn de kristallen. Maar de kristallen zijn op verschillende plekken, zodra je ze wil pakken verdwijnen ze en zijn ze ergens anders', legde ze uit. Wo-Yen pakte het boek en bladerde naar de bladzijde waar de kaart opstond. 'Deze stipjes dus', zei ze. Ze wees met haar pink naar drie stippen naast Airdylania. 'Pak je spullen, meiden. We gaan naar de kusteilanden', zei Nadia vastberaden. De meiden keken haar glimlachend aan. 'Moeten we niet eerst melden waar we heen gaan? En denk aan Jade. Ze wantrouwt ons nu al, omdat we haar wegstuurden. En Crystal kennende, zal dat gesprek met de Bangtans ook niet heel gemakkelijk verlopen zijn', zei Luna. Crystal keek haar beledigt aan, waarop Luna haar emotieloos aankeek. Alsof het haar niet boeide wat ze gezegt had. Maar het was wel waar. Crystal deed anders dan dat ze normaal deed tegenover de Bangtans. 'Inderdaad. We moeten een plan bedenken om ongezien het kasteel uit te gaan, Niminty City uit en we moeten naar de kusteilanden reizen', zei Wo-Yen, met Luna instemmend. 'Jade kan wat mij betreft met ons mee. Een extra draak kan van pas zijn. Bovendien kan Coco ons teleporteren. Ik heb geen idee hoelang we daar zullen zijn en wat ons allemaal te wachten staat. Maar neem ten minste een mantel mee, voor de nacht. Op zee kan het best koud worden in de nacht. Ik zorg voor voedsel, samen met Min-Seo. Iemand informeert Jade. We laten Jeong en de Bangtans achter en vertrekken vannacht, als Airdylania slaapt. Kom in de binnenplaats om precies middernacht', zei Nadia. Iedereen stemde in en ging haar eigen weg. Crystal liep terug naar haar kamer en pakte uit de met sneeuwkristallen versierde kledingkast haar mantel. Die mantels hebben ze laten maken door de beste naaisters in de stad, elke mantel zó gemaakt, zodat je duidelijk kon zien bij welke persoon het hoorde. Zo was die van Crystal sneeuwwit, met zilveren en lichtblauwe sierlijke borduursels bewerkt. De binnenkant was van zijde, met een witte kleur. Ze pakte hem en sloeg de mantel rond haar schouders. Vervolgens nam ze een blik in de spiegel die op één van haar kastdeuren hong en bekeek zichzelf. Nog geen maand geleden hadden ze Nordu verslagen, een groot avontuur. En nu gaan ze alweer op een volgend avontuur. Het feit dat ze Hoseok achter moest laten deed haar pijn, en al helemaal omdat ze dit alles achter zijn rug om moest doen. Op dat moment werd de deur open gedaan. Het lichaam van de jongen waar Crystal aan dacht stond in de deur opening. Crystal schrok en draaide zich om. Met een kleine beweging trok ze haar mantel van zich af en gooide hem in de kast. Een straaltje zilver magie ontsnapte uit haar handpalm en deed de kastdeur voor haar dicht. 'Hai Hoseok', zei ze zo onschuldig mogelijk. 'Wat doe je', vroeg Hoseok, op een manier die klonk alsof hij iets niet vetrouwde. 'Ik zocht mijn kleren', loog Crystal op. Hoseok trok een wenkbrauw op en stak zijn hand op. 'Liegenaar', zei hij grappend en hij draaide met zijn pols. Door die beweging ontstond er een dunne slinger van ijs, die sierlijk door de lucht richting Crystal zweefde. De slinger klemde zich als een hand rond haar middel. Hoseok liet de slinger haar naar hem toetrekken, en Crystal kon niks anders doen dan meegaan. Uiteindelijk duwde de slinger Crystal tegen Hoseok's lichaam aan. Hoseok legde zijn armen rond Crystal's heupen en ging met zijn voorhoofd tegen haar voorhoofd. 'Vertel op. Ik zie aan je ogen dat je iets verzwijgt' zei hij zacht, maar zwoel. Crystal giechelde. 'Er is niks Hobi' zei ze giechelend. Hoseok trok weer zijn wenkbrauw op. 'Smiecht', zei hij ongelovig. 'Waarom was je zo nieuwsgierig naar die kristallen'.
'Ik wilde het gewoon weten'
'Waarvoor?'
'..dingen'
'Wat voor dingen?'
Crystal legde het gesprek even stil. Uiteindelijk zei ze mysterieus: 'Geheime dingen', en begon gemeen te glimlachen. Hoseok zuchtte. 'Met jou valt ook geen gewoon gesprek te voeren', zei hij zeurend en hij liet Crystal los. 'Ik beloof je dat ik niks ergs van plan ben', zei ze. Hoseok keek haar sarcastisch aan. 'Ik ken jou ondertussen wel Crystal, jij bent echt wel iets van plan. En ik kom er heus wel achter', zei hij zich omdraaiend en weglopend. Crystal zuchtte. Liegen was niet haar beste vak, en al helemaal niet tegen Hoseok. Ze draaide zich om en pakte haar mantel weer. Het enige wat ze nodig hadden voor hun reis waren mantels, krachten en eten.

~

Die nacht sloop Wo-Yen geluidloos haar kamer uit. Ze droeg haar zwarte mantel met de capuchon ver over haar gezicht. Haar mantel was helemaal zwart, maar wanneer ze haar krachten gebruikte lichtte de onderkant rood, oranje en goud op in de vorm van sierlijke lijnen. Naast de mantel droeg ze een zwarte trui, een zwarte broek, en om het af te maken, zwarte schoenen. Doordat de nacht gevallen was en het kasteel in duisternis gehuld was, kon niemand haar zien. En dat was een groot voordeel, want 's nachts liepen er nog wel eens bediendes rond door het kasteel. Min-Seo en Nadia zouden voor eten zorgen, en door het raam met bordeauxrode gordijnen zag Wo-Yen hen en de andere meiden al staan op de binnenplaats, klaar voor vertrek. Ze versnelde haar tempo en rende naar de binnenplaats. De binnen plaats was groot en ruim, en aan weerszijden stonden zuilen die een dak droegen, zodat er een open gang was rondom de binnenplaats. Ook stonden er grote plantenbakken waar struiken, rozen en lichtblauwe bloemen in waren gepland. Wo-Yen duwde de deur open zonder geluid te maken en liep naar de meiden. 'Goedenacht', zei Crystal tegen haar. Wo-Yen mompelde een 'goedenacht' terug en ging bij het groepje staan. 'We hebben genoeg eten voor een paar dagen. Dus we moeten die Kristallen in een paar dagen in handen hebben. Ik heb meer informatie opgezocht over de Kusteilanden, trouwens. Het zijn drie rotsachtige eilanden die niet zo heel groot zijn. De temperatuur is laag, doordat ze ver de zee op liggen en daardoor zijn ook de grotten ijskoud, maar we hebben Wo-Yen. Zij kan ons opwarmen', Nadia, en ze keek iedereen één voor één aan. 'Zijn we klaar om naar de Kusteilanden te gaan?' vroeg ze erachteraan. Wo-Yen pakte de handen van Crystal en Luna vast. 'Jazeker' zei ze vastsberaden. Luna pakte Jade's handen vast, die pakte Coco's handen vast en zo door. Coco sloot haar ogen en concentreerde zich op de Kusteilanden. Ze mompelde 'Kusteilanden' en het vreemde gevoel was terug. Het leek of er aan hun lichaam werd getrokken en geduwd. Het ene moment stonden ze op de stenen grond van de binnenplaats, en het andere op de rotsige ondergrond van de Kusteilanden.