[OS/SF] SUNSHINE DURING EARLY JULY

Awaken

#เรื่องสั้นของไข่ดาว

Pairing: Kim Donghan & Kim Donghyun

By Ongluminous

Donghyun's Part

เรื่องราวชีวิตของผมมันช่างน่าสมเพชเสียเหลือเกิน... เมื่อผมเกิดมาแบบผิดปกติ ผิดปกติของผมในที่นี้คือลักษณะทางกายภาพของผมหยุดอยู่ที่ช่วงอายุยี่สิบมาเป็นเวลาสามร้อยกว่าปีแล้ว

ผมผ่านอะไรมาเยอะมาก เห็นอะไรมาเยอะมาก ทั้งการเปลี่ยนแปลงของโลกใบนี้ ทั้งการสูญเสียของคนใกล้ตัว ทั้งฝันร้ายที่คอยหลอกหลอนผมมานับครั้งไม่ถ้วน

ภายในฝันร้ายนั้นมันคือสถานที่ที่มีหมอกสีแดงเลือดปกคลุมเต็มไปหมด มีตัวผมนับสิบนับร้อยคอยพูดคำพูดเสียดแทงต่างๆให้ผมเป็นบ้าแทบทุกครั้งที่หลับไหล

"เป็นเพราะแกไง คนรักของแกถึงต้องตาย"

"ไอ้เด็กที่พระเจ้าทอดทิ้ง"

"ไอ้คนที่นรกและสวรรค์ไม่คิดจะต้อนรับ"

"ทุกคนบนโลกล้วนเกลียดชังในตัวแก เพราะแกไม่ใช่มนุษย์"

คำพูดเหล่านั้นคอยหลอกหลอนผมมาตั้งแต่สองร้อยปีก่อนจนผมเริ่มรู้สึกชินชาและตายด้านไปกับมัน มันคือความจริงทั้งนั้น การที่ผมพยายามจะวิ่งหนี มันยิ่งทำให้ผมต้องเผชิญหน้าไปกับมัน

ผมก้าวเดินลงบนผิวน้ำของทะเลสาบแห่งหนึ่งที่รายล้อมด้วยป่าสนและเทือกเขาในฤดูหนาวและมีหิมะปกคลุมทั่วทั้งพื้นที่ สถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ที่สงบที่สุดและผมมักจะใช้ชีวิตอยู่ เพราะมีเพียงแค่เสียงลมกับเสียงใบเสียดสีกันเท่านั้น เมื่อถึงกลางทะเลสาบผมก็ใช้พลังของตัวเองให้ลอยขึ้นเหนือผิวน้ำแล้วล้มตัวลงนอนช้าๆ คลื่นน้ำมีการสั่นไหวเล็กน้อยจากการที่ผมลอยตัวขึ้นกลางอากาศ แต่ผมไม่ได้สนใจมันหรอก

ผมหลับตาลงอีกครั้งหนึ่งพร้อมกับฝันแบบเดิมอีกครั้ง ตัวผมนับสิบเดินเข้ามาหาผมอีกครั้ง และผมก็วิ่งหนีพวกมันอีกครั้ง วิ่งต่อไปเรื่อยๆจนสุดทางที่เป็นขอบเหว ผมเงยหน้าขึ้นมองดูปีศาจตัวใหญ่ที่มีดวงตาสีฟ้าครามพร้อมกับรูปร่างที่ดูคล้ายคนรักของผม ผมหยุดชะงักแล้วแล้วตั้งสติเอาไว้คอยจ้องมองว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น

มือของมันใหญ่กว่าตัวผมประมาณสิบเท่าได้ มันกำลังจะทุบลงมาที่ตัวผม มันต้องการจะฆ่าผม และผมรู้ดี ผมหลับตาลงแล้วรอรับความตายภายในฝันร้ายของผม ผมคิดว่าการวิ่งหนีมันไม่ใช่การเผชิญหน้ากับความจริง แต่ถ้าหากผมตายในฝันร้ายของผม มันก็คือการยอมรับความจริงทั้งหมดตลอดสองร้อยปีที่หลอกหลอนผม...

ผมสะดุ้งตัวตื่นพร้อมกับคลื่นอากาศที่ระเบิดออกมารอบตัวผม มันไม่ได้ทำร้ายใครแม้แต่น้อย แรงของมันก็แค่เหมือนลมเบาๆที่ระเบิดออกมาจนผืนน้ำใต้ร่างผมสั่นไหว ดวงตาของผมจากที่เป็นสีน้ำตาลเข้มกลับกลายเป็นสีเทาอ่อน ผมรู้สึกได้ว่าหลังจากนี้ผมไม่จำเป็นจะต้องนอนหลับอีกต่อไป เส้นผมสีน้ำตาลของผมก็อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด การที่ผมอยู่มาสามร้อยปีโดยไม่ยอมรับความจริงเรื่องความตายของคนรักมันทำให้ผมไม่รู้ตัวตื่นสักที จนกระทั่งในตอนนี้... ที่ผมยอมรับความจริงได้ มันทำให้ผมไม่จำเป็นต้องหลับไหลอีกต่อไป

หมดสิ้นกันทีฝันร้ายตลอดสองร้อยปี พอกันทีกับกลุ่มหมอกสีเลือดภายในฝันร้ายของผม และจะไม่มีร่างเงาของตัวผมที่คอยหลอกหลอน

ถ้าหากจะขอบคุณ ผมคงต้องขอบคุณคนรักของผมที่ปรากฏตัวขึ้นภายในฝันร้ายของผมแล้วฆ่าตัวตนของผมในนั้น ไม่อย่างนั้น ผมคงต้องอยู่กับฝันร้ายไปอีกเนิ่นนาน... แม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้วก็ตาม...

Fin

Talk
มาลงสั้นๆวันเกิดน้องดงจ้า ว่าจะปั่นosยาวคงปั่นไม่ทัน เอาสั้นๆกันไปก่อนนะ แงงงง