ik weet niet waar ik moet beginnen en wat mijn eerste zin gaat zijn voor dit hoofstuk eigelijk. het is namelijk heel gecompliceert....
papa's prinsesje ongeveer zo zag hij mij. hard werke hard werken hard werken. toch is het je fataal geworden pap. alweer 7 jaar zins de burn out en de start van tijdperk "wie ben je".
pap toen je ziek werd veranderde alles... toch kan ik dit hoofdstuk Niet schrijven, het lukt simpel weg niet om het te type.. toch voelt het zo definitief wat raar is want vertellen kan ik het wel.... daarom ga ik maar gewoon vertellen wat ik van je heb geleerd zonder blik op die oh zo klere antidepressiva
pap, altijd als ik weer een scherpe reactie gaf kreeg ik een glimlach op mn gezicht als je zei, oh Jezus wat ben je ook weer geraffineerd, heb je van mij en als je vrienden ook nog is zeiden van jaa jaa dat is zeker, niet normaal... hoe goed voelde ik mij al ik al die mooie praatjes overpraten en ze ook nog is op de kast en van tafel veegde.... ik kan niet vertellen hoe dankbaar ik ben om jou en mam te hebben. de liefde, de lessen, de grapjes en de opvoeding...
zonder jullie was ik niet wie ik nu ben ookal heb ik dat nooit echt altijd gewaardeerd.
meer ga ik ook niet zeggen ik weet hoeveel jullie voor mij betekenen en samen hebben jullie mij ready gemaakt op deze hele wereld met respect en liefde te overwinnen en te veroveren !!
