Cinna's Life.

Hoofdstuk 2.

Ik weet het, het heeft veel te lang geduurd. Sorry dat nu pas hoofdstuk 2 erop staat maar ik had echt geen inspiratie. Ik heb lang nagedacht en nu weet ik hoe ik het verder wil laten lopen. Hopelijk vinden jullie het leuk en veel plezier met lezen!

P.S. Ik zoek nog een bekend iemand voor Platina. Iemand ideeën? En ook nog voor een jonge Cinna(hij is nu 18). 

_____________________________________________________________________________

Met z’n allen lopen we naar het stadhuis. Mijn ouders voorop, daarachter Cupcake en Platina, druk pratend tegen elkaar, en daarachter lopen Luna en ik. Iedereen ziet er prachtig uit. Luna knijpt nerveus in mijn hand. ‘Je naam zit maar een keer in de glazen bol straks. Je wordt echt niet getrokken. En anders neemt Platina je plaats wel in. Ze heeft hard getraint.’ zeg ik tegen haar om haar gerust te stellen. ‘Weet ik. Maar toch vind ik het eng. Was jij niet zenuwachtig bij je eerste boete?’ vraagt Luna. ‘Zal ik je eens iets vertellen? Ik was er niet eens bij. Tijdens mijn eerste boete lag ik doodziek in het ziekenhuis. Waarschijnlijk had ik iets verkeerds gegeten. Het eten van de markt is niet altijd te vertrouwen’ zeg ik lachend om haar verbaasde gezicht. ‘Echt!? Waarom heb je dat nooit eerder verteld? Maar je tweede boete dan? Of ja, eigenlijk je eerste. Nou ja, je weet wat ik bedoel.’ zegt Luna. ‘Euhmm. Weet je ik ben niet zo’n zenuwachtig persoon. En eigenlijk weet ik het niet meer.’ Ik heb Luna gerust kunnen stellen merk ik want ze knijpt niet meer zo hard in mijn hand als eerst.

We komen aan bij het Stadhuis. ‘Ik zie jullie straks’ zeg ik tegen de meiden terwijl ik naar de jongens rij loop. Ik zie dat Luna nu snel Cupcake’s hand vasthoudt. We zijn redelijk vroeg vertrokken en toch staat er een hele, lange rij. Terwijl we wachten trek ik allemaal gekke gezichten. Ik zie dat Luna steeds meer ontspannen wordt. Als ik op een gegeven moment een vredesbewaker kwaad op me af zie komen lopen houd ik snel op. Luna ziet het ook en moet nu alleen nog maar harder lachen. Mijn missie voor vandaag is geslaagd. Ik heb Luna gerust kunnen stellen.

Na een uur in de rij te hebben gestaan ben ik eindelijk aan de beurt. ‘Cinna’ zeg ik. Terwijl de vrouw me chagrijnig aankijkt zoekt ze mijn naam op in haar map. ‘Geef me je vinger’ zegt ze op een chagrijnige toon. Ik steek mijn vinger uit. Ze duwt een naald in mijn vinger een zet een afdruk in het witte vierkantje naast mijn naam. ‘Volgende!’ roept ze terwijl ze me ruw aan de kant duwt. Ik zoek Luna, Cupcake en Platina. Die zijn al lang geweest. We hebben veel minder meisjes dan jongens in district 1. Als ik ze zie ren ik naar ze toe. ‘Cinna!’ roept Luna terwijl ze huilend op me af komt rennen. ‘Je hebt helemaal niet gezegd dat je zo’n prikje moet!’ ‘Voor mij is het ook de eerste keer! Vorig jaar was dat nog niet’zeg ik terwijl ik haar knuffel. ‘Het gerucht gaat dat vorig jaar iemand heeft vals gespeeld. Een meisje werd getrokken. Toen de tweelingzus haar plaats wilde innemen kon dat niet meer want het was al te laat ofzo iets vaags. Toen zijn ze op de een of andere manier omgewisseld. En niemand kon bewijzen dat het niet zo was. Waarschijnlijk hebben ze daarom vanaf dit jaar dat bloed prik gedoe. ‘Iedereen naar zijn eigen plek!’ schalt een stem door de luidsprekers. Ik geef Luna nog een kus op haar voorhoofd en loop dan naar mijn eigen plek.

Als eerste komt de burgemeester het podium opgelopen. Dan Perez, onze mentor. Dit jaar is hij in een roze pak gekleed. En daarna komt Lila. Zoals altijd in het lila. De burgemeester loopt naar voren en vertelt een lang en saai verhaal over vroeger. Al die tijd probeer ik Luna te vinden. Ik zie haar nergens. Ik word opgeschrikt door de schelle en harde stem van Lila. ‘Jongens vandaag doen we het anders!’ jubelt ze. ‘We doen eerst de jongens!’ zegt ze en ze loopt naar de glazen bol toe met papiertjes. Ik kijk ernaar en probeer te bedenken hoeveel het er zijn. Vast wel duizend. En er zijn er maar zes met mijn naam erop. Ze graait in de bol, en graait, en graait en uiteindelijk pakt ze een papiertje. ‘Zilver!’ leest ze. Oef, gelukkig ben ik het niet. Zilver loopt naar voren en slaat op zijn borst daarna geeft hij een hele harde oerkreet. Wat een patser denk ik. Ik ben blij dat ik niet getrokken ben. Ik zie Cupcake en ze steekt haar duim naar me op. ‘Nou. nou jij ben wel zelfverzekerd!’ zegt Lila terwijl ze Zilver een hand geeft.  ‘Ja!’ zegt Zilver met een zware stem en hij geeft weer een oerkreet. ‘Goed, snel verder naar de meisjes’ zegt Lila terwijl ze naar de glazen bol met de meisjeslootjes loopt. Em deze keer pakt ze gelijk het eerste papiertje wat haar hand tegenkomt. ‘Luna!’ Shit, shit, shit. Dit hoort niet zo te gaan denk ik. Dit hoort helemaal anders te gaan. Het voelt alsof ik droom. Alsof ik een nachtmerrie heb. Het voelt niet echt. Ik droom gewoon zeg ik tegen mezelf en ik knijp mezelf. Auw. Shit, dit is echt. Dit is de harde wereld waarin ik leef. En eindelijk zie ik Luna.