Cinna's Life.

Hoofdstuk 3.

Hallo, iedereen! Hier alweer het derde hoofdstuk. Hope u like it! Veel plezier met lezen en vergeet niet om te stemmen, reageren of abonnee te worden!

_____________________________________________________________________________

‘Neeeeee.’ gilt ze terwijl twee vredesbewakers haar het podium op duwen. Denk na Cinna. Er moet iets zijn waardoor ze niet mee hoeft te doen. Euhmm, denk na! Euhmm. Ja! Ik weet het! ‘Platina!’ schreeuw ik heel hard. Iedereen kijkt me raar aan. Ik zoek Platina. Ze kijkt me met een raar gezicht aan. Ik knik naar het podium. Ze snapt het nog steeds niet. ‘Bied je aan.’ zeg ik zonder woorden. Eindelijk begrijpt ze me. Maar het is al te laat. Luna en Zilver lopen samen het Stadhuis binnen. Ik zie dat Platina’s mond het woord sorry vormt. Ik kijk weg van haar. ‘Oké, iedereen mag gaan. De familie van Zilver en Luna mogen naar het podium komen’ zegt Lila en ze draait zich om en loopt ook het Stadhuis binnen.

Ik loop naar het podium toe. Daar zie ik mijn ouders al staan. Ik zie dat Platina me achterna komt. Ik versnel mijn pas. Ik hoef haar niet te spreken. Ze had mijn zusje kunnen redden maar ze deed het niet. ‘Hé, Cinna. wacht even!’ zegt Platina terwijl ze begint te rennen. ‘Luister, ik heb nu even geen zin om met je te praten en ik denk datje wel weet waarom.’ zeg ik terwijl ik me omdraai naar haar. ‘Cinna! Het is niet mijn schuld dat Luna getrokken is! Ikhad het alleen niet verwacht. Ik raakte helemaal in paniek! Als ze iets langer op het podium was blijven staan had ik me echt wel aangeboden!’ zegt Platina terwijl ze bijna begint te huilen. ‘Ja, maar je had niet zoveel tijd. Ik had er zoveel vertrouwen in! Ik wist dat als Luna getrokken zou worden jij je wel zou aanbieden! En anders had ik me wel aangeboden bij de jongens. Maar nee, ze moesten het dit jaar zonodig anders doen! Alsof ze het expres doen!’ zeg ik en ik flip. ‘Rustig Cinna. Ga nou maar naar je ouders. Ik spreek je later wel. Het spijt me echt van Luna’ zegt ze en ze loopt weg. Ik loop naar mijn ouders toe en barst in huilen uit. Shit, waarom moet ik nou zo gevoelig zijn.

Na een kwartiertje wachten mogen we eindelijk naar Luna toe. Mijn ouders gaan als eerste naar binnen. Na een kwartier komen ze weer naar buiten en mag ik naar binnen. Als ik binnenkom zit ze heel zielig op een bankje. ‘Hé Cinna’ zegt ze met een snik. ‘Meisje toch’ zeg ik terwijl ik naar haar toe loop. Ik ga naast haar zitten en geef haar een knuffel. ‘Je zei dat ik nooit getrokken zou worden. En anders zou Platina zich wel aanbieden. Of jij bij de jongens.’ zegt ze en ze begint te huilen. ‘Ik weet het. Het spijt me maar de jongens moesten dit jaar eerst. Anders had ik me echt wel aangeboden. En dat Platina zich niet heeft aangeboden vind ik ook stom.’ zeg ik. ‘Cinna, ik wil niet naar de arena. Jij weet ook wel dat ik niet kan winnen.’ ‘Luna, doe waar je goed in bent. Klim in bomen en steel eten en wapens van de anderen. Houd je zoveel mogelijk verstopt. En zorg dat ze je vergeten. Dat ze niet meer weten dat je er bent. En probeer een katapult te pakken te krijgen.’ ‘Euhmm, oké ik zal het proberen te onthouden. En moet ik een bondgenoot maken volgens jou?’ ‘Dat weet ik niet. Aan de ene kant is het wel slim want je bent wel sterker. Maar je weet wat er vorig jaar is gebeurd.’ Vorig jaar was er een meisje van veertien dat een bond genootschap had gesloten met een jongen van dertien. Ze deed alsof ze verliefd op hem was en uiteindelijk werd de jongen ook verliefd op haar. Toen ze nog met z’n drieën over waren vermoorde het meisje de jongen alsof het niks was. Gelukkig at ze verkeerde bessen en werd ze net niet de winnaar. Maar het was echt zielig voor de jongen. ‘Ja, ik weet het. Dat zei mama ook al. Kan je niet mee Cinna? Mijn kleren maken en mijn make-up doen en zo? Ik vind het zo eng in mijn eentje.’ ‘Luna, ik kom uit district 1. Die mensen die jouw kleren maken en je make-up doen komen uit het Capitool. Ik zou het dolgraag willen. Echt waar. Maar het kan niet. Dat weet je zelf ook.’ ‘Cinna ik ga je zo missen!Kan ik het niet gewoon vragen aan Lila straks?’ zegt ze en ze geeft me een knuffel. ‘Vraag het maar. En kijk maar heel zielig naar haar en vertel haar dat ik je broer ben. Misschien zegt ze wel ja. Laat haar maar bellen, ik hoor het wel.’ zeg ik en ik sta op. ‘Oh ja, ik heb nog iets voor je.’ zeg ik terwijl ik iets uit mijn broekzak haal. Het is een speld met een gouden maan erop. Op de maan zit een piepklein meisje met blonde haren en een wit jurkje aan. ‘Ik wilde het nog op je jurk spelden maar het was al te laat. Neem maar mee de arena in. Als aandenken aan thuis.’ ‘Cinna! Het is zo mooi! Dat meisje lijkt precies op mij!’ Luna knuffelt me alweer. Ik maak de speld vast op haar jurk en dan is het alweer tijd om te gaan. ‘Onthoud wat ik je heb gezegt. Bomen klimmen, eten stelen, katapult. Van die bondgenoot vraag je maar aan je mentor! Ik hou van je!’ zeg ik en ik word de kamer uit gesleurd. En dat was het dan. De laatste keer dat ik haar in het echt heb kunnen zien. En niet op tv of in de kist waarin ze teruggestuurd wordt. Want diep in mijn hart weet ik ook wel dat Luna het niet haalt. Ze zal nooit levend naar huis terugkeren.