Natën e Mirë / S H Q I P

Kapitulli 1

Çdo e drejtë për përkthim është dhënë nga vetë autorja z0mbies.Çdo gjë që është shkruar është historia origjinale e autores. Sigurisht, që çdo gje këtu nuk mund të rikrijohet në asnjelloj forme. Faleminderit dhe lexim të këndshëm.

***

Jam shumë i ngatërruar.

Mendoj se këshu kam qenë gjithmonë, një tjetër, që kur mësova se kam Dileksi kur isha dhejtë vjeç. A-të i kisha përmbys, fjalët e shpërndara, B-të mbrapsht dhe nuk mund të lexoja as edhe një fjali edhe sikur jeta të më varej në këtë gjë.

Pas kësaj zbulova se kisha Skoliozë jo shumë kohë më vonë, kështu që teksa zgjatesha, më bënte kurrizin të përkulej nga e djathta në mënyrë të çuditshme. Gjithashtu m'u desht, dhe prap më duhet, të vesh një mbajtëse kurrizi shumë poshtëruese çdo natë, e cila mund të trembte lehtësisht këdo që do të donte të bëhej shoku im. Falë Zotit që nuk më duhej shqetësohesha për këtë.

Por kjo nuk është pse jam kaq i dreqosur.

Jam më së shumti rrëmujë pasi një natë, rreth dy e gjysëm e mëngjesit, u zgjova me një ndjenjë të çuditshme. E vetmja dritë që ndriçonte dhomën time ishin rrezet e zbehta të hënës, të cilat hynin vjedhurazi përmes perdeve të dhomës.

Ishte një burrë që po qëndronte matanë dhomës sime, shpina e tij duke u përballur me mua, tiparet e tij shumë të errëta për t'u dalluar.

Veç se burri misterioz nuk është se vetëm po qëndronte aty- po përplaste kokën e tij për mur. Qafa e tij po i përdridhej, duke u anuar dhe duke kërcitur, koka e tij duke u përplasur gjithë forcën në mënyrën më të tmerrshme. Balli i tij duke u sakatuar mbas murit blu të errët.

Zhurma ishte më keq. Mund të dëgjoja murin që po çahej ndaj forcës së kokës së çarë të burrit kaq qartë, kaq e zhurmshme sa jehonte dhe praktikisht e tundte shtëpinë e vogël. Një klithje, e lehtë dhe monotone i shpëtonte gojës së tij gjithashtu. Dukej sikur as nuk ndalonte për të marrë frymë- zëri i tij ishte i sheshtë dhe i mërzitshëm, i vazhdueshëm.

Sytë e mi ishin hapur sa një filxhan teksa procesoja pamjen përballë meje. Mendimet e mia po gëlonin dhe fytyra ime ishte e përmbytur me djersë të ftohtë, teksa gjithçka që mund të bëja ishte të pulitja sytë.

U mundova me kaq dëshpërim të ulërisja, ose të bëja çfarë do lloj zhurme, por zërin e kisha të ngecur në fyt. Kur u përpoqa të ngrihesha trupi im dukej sikur u shty poshtë me çka u ndie si një peshë imagjinare e grumbulluar në gjoksin tim. Peshat imagjinare gjithashtu po më ndalonin frymëmarrjen, duke m'i bërë mushkëritë të ngushta e të thara.

Vetëm mund të shikoja.

Burri i çuditshëm ndaloi dhe vështroi murin për disa sekonda, shpina e tij akoma duke m'u përballur mua. Burri kishte ndaluar së klithuri dhe dhoma ra në qetësi. Ishte pothuajse shurdhuese.

Gjoksi im po lëvizte lart e poshtë në mënyrë të vazhdueshme. Mund të dëgjoja frymëmarrjen time, por nuk mund të krijoja e as të bëja lloj tingulli sado që përpiqesha.

Mund thjesht të vështroja pjesën e pasme të kokës së burrit misterioz; gjithçka që mund të shikoja ishin flokë e shkurtër të burrit dhe xhaketën e madhe që kishte veshur. Silueta e tij u shtriq dhe u zhduk përmes mureve të zbrazëta ku qëndrote përballë meje.