My Memory

Chapter Eight

"CALVIN?" HIS BROWN EYES got wider.

He was obviously really caught off guard. Tulad niya, hindi ko din naman inaasahan na magkikita kami dito.

"Ako nga." I flashed my warmest smile to him, trying to be open, to befriended him. "Saan ka nanggaling?" Tanong ko.

"Kumuha lang ako ng schedule ko sa pinagtatrabahuan ko."

I was amazed, no curious by his answer. "Nagtatrabaho ka na?"

"Oo matagal na."

"Saan?"

"Service crew. Jan sa may simbahan."

"Ah." Tumango tango ako, I let it drop for a second.

I looked away very awkwardly. Kinakabahan talaga ako kapag siya ang kausap ko. At hindi ko alam kung bakit nagkakaganito ako kapag siya kaharap ko. Sa kanya ko lang to nadadama. It felt weird.

I looked at Angelo for just a fraction of a second, sakto namang nagtama ang aming paningin. I looked away quickly, more quickly than I could, though in a flush of embarrassment I droped my eyes at once. In that brief flash of a glance, from a peripheral peek, I would swear I saw a ghost of a smile in him.

"Ayos yan." I made my voice bright and enthusiastic. "Kumikita ka na ng sarili mong pera, hehe." Mukha nanaman akong tanga. Ayoko kasi matigil ang usapan namin.

Sinusubukan kong gumawa ng casual talk sa pagitan namin ni Angelo.

I paused for a moment, hating myself for the wave of guilt that swept through me. But I saw, from the corner of my eye, Angelo's head tilt reflexively in my direction.

"Oo, tama ka," he mumbled. "Iba pa rin kapag kumikita ka ng sarili mo at hindi ka laging naka asa sa iba."

"Ang cool mo nga dun e," I encourage him. "Bata ka pa lang may naiipon ka na." I gave him my very most sincere smile.

Hindi ako mapakali nang mga oras na iyon. Pinapakiramdaman ko lang siya. Panay iwas ng ulo ko sa kanya. Baka mamaya, magtama nanaman ang aming mga mata. I looked up and decided to permit myself one quick glance at him.

Nagulat ako nang muli nanamang nagtama ang aming paningin, he was now angled toward me. His face was like a perfect painting ng isang professional na pintor. It is devastatingly, inhumanly beautiful, may hint din ng pag ngiti sa kanyang mapupulang labi. But his eyes was sad.

"Pasensya ka na dahil sa akin kaya ka nakasuot ngayon ng arm brace."

Napatingin ako sa arm brace ko at sa kanya. "Ah ito ba? Sus, wala to." I assured him.

"Sigurado ka ba?" He persisted kahit na sinabi ko na I really don't mind it.

"Oo nga po kulit."

"Natatakot lang ako baka isang araw bigla akong puntahan ng Papa mo kumakatok sa bahay tapos may dala dalang posas para huliin ako."

"Bakit naman gagawin ni Papa yun?"

"Kasalanan ko kasi talaga. Hindi kasi ako nag iingat."

I smiled before answering. I allow myself to look at him again. His face was careful. "Pasalamatan mo nalang ako at mag move on ka na hehe."

We were sitting that time in silence. Ang ingay lamang na umaalingawngaw ay yung nagmumula sa tricicle.

Ilang saglit pa, nandirito na kami sa may kanto malapit sa amin. Nakababa na kami ni Angelo. Nauuna siya sa akin, nagmamadali. Hinabol ko naman siya at patuloy na kinakausap pa din siya.

Hindi ko talaga alam ang tama at saktong sagot kung bakit ko pinupwersa ang sarili ko na makipag-usap sa kanya. Pero ang tanging laman ng isip ko nang mga oras na iyon ay ang kaibiganin ko siya. Desidido ako. I was the first to speak, "Angelo teka, sandali."