Liar!

Part 3

Jessy POV

'Ja, je bent weer wakker!' Schreeuwde ik bijna, ik zag dat Ricardo zijn handen naar zijn hoofd haalde. Hij zei: 'Jessy alsjeblieft, ik heb al hoofdpijn genoeg.' Ik verontschuldigde me en ging naast Jo zitten. Ze keek me met rode ogen aan en vertelde wat er gebeurd was. Ik schrok, ik wist niet dat zoiets ergs kon gebeuren! We hadden nog lang gepraat, totdat Ricardo zei dat hij moe was en wilde gaan slapen. Toen hij eenmaal in slaap was gevallen, gingen Jo en ik naar ons appartement. Jade was al naar huis gegaan, omdat ze zo geschrokken was.

Eenmaal in ons appartement was Jo al wat kalmer geworden, want daarvoor was ze helemaal overstuur. Ik stuurde haar naar de slaapkamer zodat ze wat kon rusten, ze had nou eenmaal een nachtje overgeslagen. Ik ging op de bank zitten en net als ik de tv aan wilde zetten, werd ik gebeld. Ik keek naar het schermpje en zag mijn vaders nummer staan. 'Jessy, kun je ons misschien komen helpen met verbouwen?' 'Nee pap, dat kan niet. Ricardo ligt in het ziekenhuis!' Ik vertelde het hele verhaal en gelijk kreeg ik een preek van mijn vader dat ik niet naar de club moest gaan. Hij was er altijd al tegen, maar van mijn moeder mocht het altijd! 'Alsjeblieft Jez, we hebben je hulp hard nodig! Je moeder en ik kunnen dit niet alleen doen!' Uiteindelijk zei ik dat ik er zo aan kwam en hing op. Ik liep naar mijn kamer en wilde naar binnen lopen om Jo te wekken, maar toen besefte ik me dat ik haar beter kon laten liggen. Gelukkig lagen mijn laarzen buiten de kamer. Ik deed ze aan en liep de deur uit. Binnen drie minuten was ik bij mijn ouders, ik drukte op de bel er klonk een gezellig muziekje. Mijn moeder deed open en omhelsde me: 'Ach meisje, wat erg voor je!' Ze wist het dus.

We liepen gelijk naar het pand waar al een paar mensen bezig waren. Ik keek mijn ouders aan en vroeg: 'En waar moet ik dan zo nodig mee helpen?' Mijn moeder maakte een gebaar dat ik mee moest lopen, we liepen naar de achterkant van het gebouw. 'Hier moet een keuken komen en die mag jij inrichten.' Zei ze. Ik keek rond en begon me dingen voor te stellen; daar in de hoek moet een goede oven komen en in het midden een grote tafel waar wat koekjes enzo op kunnen maken. ik werd gelijk enthousiast. 'Pap, mag ik misschien pen en papier? Dan kan ik beginnen met ontwerpen!' Mijn vader gaf me pen en papier en zei: 'Hierboven is een klein kantoor dag al klaar is, daar kan je gaan beginnen.' Ik liep naar boven en ging op de grote bureaustoel zitten, ik legde het blad op tafel en begon te tekenen. Ik was sowieso twee uur lang bezig, uiteindelijk had ik de perfecte plattegrond voor de keuken. Ik liep naar beneden en liep naar mijn ouders toe, ik gaf hen de plattegrond en ze keken er verrast naar. 'Morgen ga je met ons mee naar de winkelen dan kies jij maar uit wat je nodig hebt!' Zei mijn moeder.

Ik liep naar mijn appartement en deed zachtjes de deur open en daarna weer dicht. Ik liep naar de woonkamer toe en zag Jo op de bank zitten met een kop warme chocomelk en chips. Ze zat onder een dekentje een film te kijken. Ze keek om en zag mij staan: 'En waar was jij?' 'Ehm, ik heb pap en mamm geholpen met de bakkerij.' Jo's gezicht veranderde van een boos naar een enthousiast. 'En? Hoe gaat het daarmee?' Ik ging naast haar zitten en vertelde dat ik de keuken mocht ontwerpen en zij het bakkergedeelte zelf. Ze wilde eigenlijk naar Ricardo's huis gaan en het hem vertellen, maar toen reasliseerde ze dat hij in het ziekenhuis lag. Ik stelde voor om hem de dag erna weer te bezoeken.

De volgende dag.

'Waar ligt Ricardo Winterberg?' Vroeg ik aan de receptioniste. Ze keek op de computer en zei: 'Hij is overgeplaats naar de grote zaal op verdieping drie' We liepen naar de lift en we zagen een meisje op een brandcard met bebloede benen liggen, ze gilde het uit van de pijn. Eenmaal in de lift kon je naar buiten kijken, want de muren van de lift waren van glas. We zagen allemaal gewonde en bezorgde mensen. Uiteindelijk stopte de lift en we liepen de gang in. Boven ons hing een bordje met daarop: "Grote zaal -->" We liepen die richting uit en kwam er snel bij de grote zaal uit. Er waren allemaal kleine kinderen en oude mensen. Er was niemand van Ricardo's leeftijd. 'Weet je zeker dat we hier moeten zijn, Jessy?' Vroeg Jo aan mij. Maar toen hoorden we opeens: 'Jo, Jessy zijn jullie dat?' Er kwam een jongen met een lachend gezicht en een verband om zijn hoofd naar ons toe lopen, het was Ricardo. 'Rico!' Schreeuwde Jo en ze omhelsden hem. Hij zag er al een stuk beter uit. 'Wat fijn dat jullie er zijn! Kom mee!' Zei hij en we liepen naar een kamertje. Jo en ik gingen zitten en Ricardo vroeg: 'Willen jullie koffie?' Hij knipoogde, want hij wist dat we koffie verslaaft waren.

Een tijdje laten waren we gezellig aan het kletsen, toen er opeens een vouw binnenkwam. Ricardo was daar  niet zo blij mee geloof ik, want zijn gezicht sprong op onweer.

Ricardo POV.

Fijn, kwam zij binnen! Waarom was ze hier? 'Ricardo!' Ze rende naar me toe en wilde me omhelsen maar ik duwde haar weg. 'Ricardo, wat is er?'Vroeg ze. Alsof ze dat niet wist! Ik draaide me om, met mijn rug naar haar toe. Ik hoorde Jo zeggen: 'Misschien kunt u beter een andere keer terugkomen.' Ik hoorde haar hakken op de vloer tikken, ze liep dus weg. Ik draaide me om en zag Jo met een rare blik me aankijken. 'En wie was dat?' Ik zuchtte: 'Dat was mijn moeder.'