Liar!

Part 4

Jo POV

'Wat, je moeder?' Vroeg ik. Hij had nog nooit verteld over zijn moeder. Waarom zou hij zijn moeder niet willen knuffelen. 'Is er iets gebeurd tussen jullie?' Vroeg Jessy. 'Eh ja zoiets... Mijn vader en moeder hadden altijd ontzettend veel ruzie toen ik klein was. Opeens ging mijn moeder weg en ik heb al nooit meer gezien, tot vandaag. Mijn vader heeft me de rest van de tijd opgevoed, ik ben op mijn 16e het huis uitgegaan.' Vertelde hij. Wauw dit had hij me nooit verteld. 'Waarom heb je me dit nooit verteld?' Vroeg ik. 'Ik weet het niet, ik durfde het nooit, denk ik' Opeens begon hij te huilen, raar ik had hem nog nooit zien huilen. Jessy probeerde hem op te vrolijken door te vertellen dat mijn ouders er ook niet meer waren en dat we dus echt goed bij elkaar paste, maar dat vond ik niet zo leuk. Om het niet erger te maken, gingen we maar naar huis.

Toen we het ziekenhuis uitstapte, zei ik: 'We kunnen ook naar de bakkerij gaan!' Jessy knikte en we liepen weg. In mijn ooghoeken zag ik de moeder van Ricardo naar binnen lopen.
We stonden voor de bakkerij en we zagen ongelofelijk veel mensen. We liepen naar binnen en Rob en Mariska groette ons. Jessy had me verteld dat er boven een kantoortje was, dus daar gingen we heen. Eenmaal binnen stonden twee bureau's, op eentje lagen allemaal papieren. 'Kijk, dit is mijn ontwerp voor de keuken' Ik bekeek het, het zag er goed uit. Jessy gaf mij een groot vel en zei: 'Hier mag jij je ontwerp op maken. Ik ging aan het andere bureau zitten en ging gelijk aan de slag. Na een uurtje riep ik Jessy: 'En wat vind je ervan?' Ze stond met grote ogen te kijken: 'Wauw, dat is super, beetje modern en een beetje oud, perfect!' Ze pakte het vel en liep ermee naar beneden, ik liep haar achterna. Rob en Mariska vonden het geweldig.

Een maand later.

Ricardo was weer helemaal opgeknapt en de bakkerij was klaar. Jessy en ik waren meteen aan het werk gegaan. Na een uurtje zaten een paar mensen hier te eten. Opeens kwam er een jongen binnen. Hij liep naar Jessy toe en zei: 'Hey mag ik wat koffie en een donut alsjeblieft?' 'Tuurlijk,' zei ze met blozende wangen. Vond ze hem nou leuk, ik gaf toe; ik was knap, maar zó knap?