Μιλάνο για μια μέρα, έρωτας για μια ζωή.

Κεφάλαιο 11

Η Στέλλα βρίσκεται ψηλά σε έναν καθεδρικό ναό στο Μιλάνο, κοιτάει και θυμάται πριν 25 χρόνια. Στέκεται  στο ίδιο σημείο αλλά τώρα κοντά της δεν έχει τον έρωτα της ζωής της αλλά τον καρπό απο τον έρωτα της ζωής της. Την κορούλα τους!!! Η Αγάπη μεγάλωσε και ήρθε με την μητέρα της στο Μιλάνο για μια επίδειξη μόδας που θα συμμετείχε και αυτή με τα δικά της σχεδιασμένα ρούχα αφού είχε σπουδάσει σχεδιάστρια μόδας!!! Η Αγάπη έμοιαζε πολύ στην μητέρα της αλλά και στον πατέρα της αλλά ήταν σαν την μητέρα της όταν ήταν 25 χρονών.

Η Στέλλα τελικά αποφάσισε πριν 25 χρόνια να παντρευτεί τον Γιάννη όπως ήθελαν οι γονείς της αλλά στην πορεία του γάμου της δεν ήταν όλα ρόδινα όπως περίμεναν οι γονείς της απο τον Γιάννη.  Είπε ψέμματα ότι ήταν έγκυος απο τον Γιάννη και έτσι δεν κατάλαβε κανείς οτί το παιδί ήταν καρπός του έρωτα της. Η Στέλλα άνοιξε φροντιστήριο με την βοήθεια των γονιών της και δεν είχε ανάγκη τον Γιάννη όταν χώρισαν μετά απο 5 χρόνια γάμου που την απάταγε συστηματικά με διάφορες υπαλλήλους απο το γραφείο του. Χώρισαν φιλικά και τον άφησε να βλέπει και το παιδί για να μην καταλάβει τίποτα αλλά στην πορεία οι συναντήσεις τους αραίωναν μέρα με την μέρα οπότε η μικρή Αγάπη δεν θυμόταν τίποτα απο τον μπαμπά της. Μπορεί να της έλειπε ένας πατέρας αλλά ποτέ δεν της έλειψε μια μαμά, μια γιαγιά και ένας παππούς που την πρόσεχαν και της έδωσαν όλη την αγάπη που χρειάζεται ένα παιδί.

Η Αγάπη έγινε μια όμορφη κοπέλα αφού πήρε το ιταλικό ταπεραμέντο απο τον πατέρα της και όλη την ελληνική ομορφιά απο την μητέρα της. Τώρα βρίσκονταν πάνω στον Καθεδρικό Ναό του Μιλάνου γιατί είχε τόσα ακούσει απο την μητέρα της και ήθελε πάρα πολύ να δεί και να θαυμάσει την αρχιτεκτονική του κτιρίου. Η μητέρα της δεν της είχε πεί τίποτα για τον αληθινό της πατέρα και είχε σβήσει απο την μνήμη της τον Λεονάρντο αλλά όχι και από την καρδιά της. Ήταν κρυμμένος βαθιά στην καρδιά της και στο αίμα της έτρεχε η αγάπη που τόσα χρόνια έκρυβε γι'αυτόν. Όταν ανέβηκε στην κορυφή δεν ήξερε ότι οι αναμνήσεις θα ερχόντουσαν ξανά να την καταβροχθίσουν. Κοίταγε το απέραντο Μιλάνο, την απερίγραπτη θέα και έκλεινε τα μάτια και αναπολούσε το Μιλάνο.

Ο Λεονάρντο μετά απο 25 χρόνια είχε γίνει πλέον διευθυντής σε μια μεγάλη χρηματοοικονομική εταιρεία του Μιλάνου. Πέρασαν τα χρόνια και στην ζωή του είχε διάφορες εφήμερες σχέσεις αλλά ποτέ δεν ξέχασε την Στέλλα του και ποτέ δεν καταστάλαξε σε μια σχέση για να παντρευτεί. Ήταν ένας πολύ γοητευτικός εργένης που πολλές τον ήθελαν αλλά καμία δεν τον είχε. Όσο και να προσπαθούσε να ξεχάσει την Στέλλα ποτέ δεν τα κατάφερε. Πάντα πήγαινε βόλτες στα μέρη που είχαν πάει και είχαν περπατήσει.  Έτσι και αυτό το πρωινό του Σεπτεμβρίου ανέβηκε τα αμέτρητα σκαλιά του Καθεδρικού Ναού και έφτασε στην κορυφή.

Εκεί στην κορυφή ο Λεονάρντο έμεινε σαν στήλη άλατος....Δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που έβλέπε. Έβλεπε την Στέλλα!!! Έτριψε τα μάτια του για να δεί καλά αλλά ήταν λες και ο χρόνος είχε γυρίσει πίσω στο παρελθόν. Δεν μπορούσε να ξεχάσει εκείνα τα μάτια. Εκείνα τα μάτια ήταν σαν της Στέλλας του. Πλησίασε λίγο πιο κοντά και παραπάτησε δίπλα της. Η Αγάπη ένιωσε κάποιον κύριο δίπλα της παραλίγο να πέσει πάνω της και τον έπιασε για να μην πέσει. Και τότε ήταν που η Στέλλα γύρισε και κοίταξε τον κύριο που παραλίγο να πέσει πάνω στην κόρη της αφού παραπάτησε και η καρδιά της πήγε να σπάσει, τα χέρια της άρχισαν να τρέμουν και δεν μπορούσε να πιστέψει ότι έβλεπε μπροστά της τον Λεονάρντο. 'Οσα χρόνια και αν πέρναγαν σίγουρα θα τον γνώριζε. Ο Λεονάρντο δεν είχε αλλάξει και πολύ εκτός ότι μεγάλωνε, είχε παχύνει λίγο και ασπριζαν λίγο τα μαλλιά του. Ένω η Στέλλα είχε βάψει το μαλλί της και το είχε κουρέψει σε ένα μοντέρνο στυλ για την εποχή.

Τα μάτια τους συναντήθηκαν και πλησίασε ο ένας τον άλλον. Ο χρόνος γύρισε πίσω και όλα έγιναν μεμιάς αναμνήσεις. Οι αναμνήσεις του παρελθόντος ξύπνησαν και οι καρδιές χτυπούσαν τόσο δυνατά. Τα χέρια ενώθηκαν, φώναξαν τα ονόματα τους και τότε αγκαλιάστηκαν.....εκεί ξανά πάνω ψηλά .......Ο ουρανός φωτίστηκε και ο ήλιος έλαμψε .....Μνήμες ξύπνησαν και τότε ήταν που ο Λεονάρντο κοίταξε την Αγάπη που φώναξε την μητέρα της και τότε ήταν που κατάλαβε πως δεν ήταν μόνοι. Είχαν πολλά να πούνε και είχαν όλο τον χρόνο μπροστά τους. Ο χρόνος που δεν γυρνάει πισώ ποτέ αλλά κάποια στιγμή μπορεί να γυρίσει μπροστά......Τότε είναι που η αγάπη τα νικάει όλα και ξαναγεννιέται πάλι μέσα απο τις αναμνήσεις του παρελθόντος!!!!