Wolkenkrabber

6.

Ze kijkt weer recht voor zich uit. Haar ogen schitteren. 'Ga door, en probeer me neer te halen,' zegt ze kalm. 'Ik zal oprijzen uit de grond.' Ze knijpt haar ogen tot spleetjes. 'Als een wolkenkrabber...' Ze draait zich om en zucht diep. Ze is eindelijk van alles af. 'Ik ben niet verdrietig meer. Ik treur niet meer.' 

De oude vrouw die eerder naar haar heeft gekeken en haar pijn heeft gevoeld, kijkt nu opnieuw naar haar. Ze voelt de plotselinge rust die zich over het meisje heeft ontvermd. Ze glimlacht. Dat doet het meisje niet. Nog niet. Dat duurt nog even. Ze heeft zich nu in ieder geval los gemaakt van haar verdriet en kan weer rusten. Als een wolkenkrabber. 'Als een wolkenkrabber.'