Wolkenkrabber

Epiloog

York 2024. Een stad in het noorden van Engeland.

Een menigte mensen staat voor een enorme wolkenkrabber, midden in de stad. Twee palen met een rood lint tussen zich in staan statig voor de deur. Opeens wijkt de menigte uiteen. In het pad dat nu ontstaat loopt een vrouw. De architecte. Haar ogen staan standvastig, haar stappen zijn zelfverzekerd. Met haar kin in de lucht loopt ze richting de wolkenkrabber. In haar hand heeft ze een schaar. Voor het rode lint draait ze zich om naar de menigte en houdt haar schaar in de lucht. Dan draait ze naar het lint en opent de schaar. Ze houdt hem om het lint heen. Tsjak. Twee slappe delen die ooit het rode lint waren hangen triest aan de palen naar beneden. Zonder om te kijken of op het gejuich te letten loopt de vrouw de wolkenkrabber. in. Alle trappen op. Ze doet er lang over, maar ze vermindert haar vaart niet. Haar haren wapperen achter haar aan. Ze gaat door tot ze boven op het dak staat. Ze loopt naar de rand, zo, dat ze er bijna afvalt. Dan legt ze haar hoofd in haar nek. 'Ik ben opgerezen uit de grond.' Dan houdt ze haar hoofd weer recht en glimlacht. Voor het eerst in tien jaar.

'Als een wolkenkrabber.'