เคยรู้สึกถึงการมาของใครสักคนที่ช้าเกินไปไหม ช้าเสียจนคิดมาทำอะไรเอาป่านนี้"ข้าอยากแต่งงานกับท่าน"
และนี่คือประโยคแรกที่เขาได้ยินหลังจากลืมตาตื่นขึ้นมา อาการปวดเมื่อยแล่นผ่านร่างจนต้องนิ่วหน้า แขนขาชาหนักราวกับถูกตะปูตรึง เพดานที่มืดทึบมีแสงสลัวในตัวของมันเอง หิ่งห้อยจำนวนไม่น้อยบินวนเวียนอยู่รอบตัว ปากแดงขืนยิ้มเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ตอนจบดูน่าสังเวชแต่ก็ยังดีที่เป็นเสิ่นเวย โดนคนที่ตัวเองชอบฆ่าตายนี่มันตลกชะมัด
ร่างบางพลิกตัวนอนตะแคงข้าง สบเข้ากับดวงเนตรสีเพลิงคล้ายเม็ดทับทิม เขาเผลอกั้นหายใจไปชั่วขณะ มองแพรขนตาหนากระพริบปริบๆ มันสวยเหมือนโกเมนที่มีชีวิต พอดึงสติได้จึงเอ่ยออกไปด้วยเสียงแห่บแห้ง
"เอ่อ.. ช่วยถอยไปหน่อยได้ไหม" อีกคนทำตามอย่างว่าง่าย ว่าแต่นางฟ้างั้นเหรอบาปหนาอย่างงี้นึกว่าจะลงนรกเสียอีก หมาป่าหลับตาลงตั้งสติยกมือขึ้นลูบใบหน้าแรงๆแล้วลืมขึ้นมองอีกครั้ง
ผู้หญิงตัวเล็กกำลังท้าวคางอยู่ข้างๆเตียง ในตากลมจิ้มลิ้มแก้มป่องขาวราวกับเต้าหู้ ผมที่สั้นกุดปรับให้เธอดูเด็กขึ้นเป็นเท่าตัว
แล้วไหนละปีก?
แต่ความคิดนั้นก็ต้องถูกพับเก็บ เพราะถ้าเขาตาไม่ฟาด มันเหมือนมีบางอย่างแหลมๆตวัดออกมาจากปากของเธอ
"เจ้า เป็น ใคร?"
"ข้าเหรอ?" เล็บที่สีเดียวกับดวงตาชี้เข้าหาตัว "ข้าชื่อจู้หง"
"..." แล้วใครคือจู้หง? สรุปไม่ใช่นางฟ้าสินะ งั้นก็แปลว่าเขายังไม่ตาย พอลูบไล้ตามตัวก็พบว่ามีแต่ผ้าพันแผล หมาป่าลุกขึ้นนั่งก้มมองสภาพตัวเองที่ถูกพันราวกับมัมมี่ รอดจริงๆเหรอเนี่ยครั้งนี้หนักสุดเลยแท้ๆ
"และก็จะเป็นภรรยาเจ้าด้วย"
"ว่าไงนะ!!!" หันขวับไปมองต้นเสียง เธอฉีกยิ้มสวยจนแก้มขึ้นสี ก้มมองนิ้วมือตัวเองที่เขี่ยกันไปมา