เสิ่นเวย×จ้าวอวิ๋นหลาน
เนื่องจากเรื่องนี้เป็นAU&UTOPIAนิสัยตัวละครจะไม่เหมือนเดิมนะคะ ปอลิงมีเนื้อหารุนแรงและncนะคะ รับไม่ได้อย่าเลื่อนลง
ว่ากันว่าสัตว์เลือดอุ่นนั้นเลี้ยงไม่เชื่อง หางฟูๆและแววตาออดอ้อน มันดูน่ารักอ่อนแอแต่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์เพทุบาย ใช้เสน่ห์หลอกล่อเพื่อให้ใครต่อใครตายใจ จากนั้นก็หนีหายไปทิ้งอีกฝ่ายให้รอคอย
ร่างสีขาวแสนสวยเอนกายถอดมองความเงียบงัน ดวงตาสีทองส่องประกายด้วยอารมณ์ผิดหวังและเหงาจับใจ สุดท้ายก็ต้องอยู่คนเดียวเหมือนอย่างที่เคย มันเงียบจนแทบไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย แม้กระทั่งหัวใจของตัวเขาเอง ก่อนหน้านี้มันเคยนิ่งสนิทมาเป็นหมื่นปี แต่จ้าวอวิ๋นหลานเป็นคนทำให้มันสั่นขึ้นมาได้ แล้วก็ทิ้งขว้างอย่างไม่ใยดี
เย่จุนขยับตัวทับไออุ่นที่ใครบางคนทิ้งไว้ก่อนมันจะเจือจาง หลับตาลงนึกถึงครั้งแรกที่ได้พบกัน หมาน้อยซูบผอมเอาแต่เฝ้ามองปลาใต้สระ เล็บคมตะกายพื้นน้ำแข็งจนเป็นรอย แต่ความขี้ขลาดกลัวว่ามันจะทะลุจึงทำได้เพียงมอง ตาใสที่ซ่อนความอยากรู้เฝ้าดูอยู่แบบนั้นเนินนาน เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าสมเพชสิ้นดี ถ้ามันสวยหรือน่ากินนักก็หาทางจับมันขึ้นมาเสียสิ
ช่างเป็นสัตว์ชั้นต่ำที่เข้าใจยากจริงๆ..
"ข้าขอเวลาแค่สามวัน แล้วข้าจะกลับมาหาท่าน"
"ทำไมต้องสามวัน?"
"เพราะข้าไม่รู้ว่าฝูงอยู่ที่ไหนกันแน่ แต่ขอให้เชื่อ ข้าสัญญาข้าจะภักดีกับท่านเพียงผู้เดียว"
"แล้วทำไมถึงต้องไปคนเดียว"
"ข้าไม่อยากให้พวกเขารู้ ถ้าไม่เชื่อใจข้าไม่ไปก็ได้"
"..."
"..."
"อวิ๋นหลาน" มือซีดจับคางหมาน้อยให้หันมาหา ใบหูขาวตกลู่ลงอย่างเซื้องซึม น้ำแข็งภายในใจราชาหิมะละลายราวกับน้ำตาเทียน "รีบกลับมาล่ะ"