Το τελευταίο δάκρυ.

Final Part!

Ηθελε να φυγει μακρια του, οσο πιο μακρια γινοταν.Ετρεξε προς το αμαξι της.Μπηκε μεσα και εβαλε το "gangsta" της Kat Dahlia στο τερμα.Αρχισε να οδηγει μεσα στην νυχτα χωρις συγκεκριμενο προορισμο."Θελω να φυγω μακρια απο ολους και απο ολα" Μονολογησε.
Στην διαδρομη χαθηκε μεσα στο ομορφο μοτιβο της μουσικης και αρχισε να τραγουδαει χαμενη στις σκεψεις της.Ειχε αποκρινθει ηδη πολυ απο το σπιτι τους σε δρομους αγνωστους.Χαμενη οπως ηταν τραγουδωντας δεν ειδε εγκυρα το μικρο σκυλακι στη μεση του δρομου.Τελευταια στιγμη εστριψε αποτομα στα δεξια.Προτιμουσε να βαλει την ζωη της σε κυνδινο παρα να στερησει αδικα την ζωη απο μια αθωα ψυχουλα.Η αποτομη στροφη οδηγησε το αμαξι πανω σε ενα χοντρο δεντρο.Παραδοξος το ραδιο συνεχισε να παιζει μουσικη.Το κεφαλι της αιμοραγουσε πανω στο καθισμα αφου το χτυπημα την πεταξε μπροστα στο τζαμι και επειτα ξανα την εριξε πισω στα μαλακα.Ποιος να την δει μεσα στην ερημια;
Το σκυλακι πλησιασε στο αμαξι και αρχισε να κλαιει.Ξαπλωσε διπλα στο αμαξι με θλιμμενο βλεμμα.
*Ωστωσο στο σπιτι*
Ο Μπομπ προσπαθουσε να την παρει τηλεφωνο μα εκεινη το ειχε αφησει εκει.Τοσο γρηγορα που εφυγε δεν πηρε τιποτα μαζι της.Ηξερε πως αυτος φταιει για οτι θα ακολουθουσε, συνεχισε ομως να ελπιζει πως εκεινη θα γυρισει και θα πεσει στην αγκαλια του σαν να μην συνεβη τιποτα.Βουρκωμενος καθοταν ανησυχος στην γωνια του δωματιου καθισμενος στο πατωμα."Γιατι τα εκανα παλι ετσι; αφου την αγαπαω.Γιατι οτι συμβει τωρα εχω εφθινη εγω.Αργα ή γρηγορα ομως θα γυρισει σε εμενα, οπως παντα.Μαγαπαει ο,τι κι αν της κανω" Μονολογησε με σιγουρια.
Μετα απο μερικες ωρες ενα αμαξι περασε τυχαια απο την τοποθεσια που η νεαρη Μελινα ειχε αφησει την τελευταια της πνοη.Η γυναικα που οδηγουσε ειδα το τρακαρισμενο αμαξι και ετρεξε πανικοβλιτη προς τα εκει."Ειναι κανεις εκει;" φωναξε τρομαγμενη.Οταν εφτασε στο αμαξι ειδε το προσωπο της κοπελας και το αμαξι γεματο αιματα.Αμεσως καλεσε το 166 εμφανως ταραγμενη και με δυσκολια περιεγραψε το σημειο που βρισκοταν.Το ασθενοφορο εφτασε σε περιπου 20' ομως δεν ειχε σημασια.Η Μελινα ειχε ξεψυχισει εδω και αρκετη ωρα.
Ανοιξαν το αμαξι και την εβαλαν στο ασθενοφορο.Η γυναικα που την βρηκε πηγε μαζι της.Φτανοντας στο νοσοκομειο , δεν αργησαν να της ανακοινωσουν πως η κοπελα ειχε πεθανει και επειτα ακολουθησαν οι γνωστες ερωτησεις "Ειστε συγγενεις;", "Ποιον πρεπει να ενημερωσουμε;" και τα σχετικα.Η γυναικα του εξηγησε πως ειχαν τα πραγματα.Οι γιατροι προσπαθησαν να βρουν τους πιο κοντινους της ανθρωπους και αφου ειδαν πως οι γονεις της ειχαν πεθανει καλεσαν τον ανδρα της.
Μπ: "Παρακαλω;" Απαντησε εκεινος πιστευοντας πως ηταν η Μελινα.
Γιατρος: "Η δεσποινης Μελινα ηταν γυναικα σας;"
Μπ:"Ηταν; ειναι.Εσεις ποιος ειστε;" Αποκριθηκε νευριασμενος.
Γιατρος: "Δυστυχως η γυναικα σας βρεθηκε νεκρη μετα απο ενα θλιβερο ατυχημα με το αυτοκινητο της"
Μπ:"Ποιος ειναι; τι φαρσες ειναι αυτες; ειστε τρελος κυριε μου;"
Γιατρος: "Ειμαι γιατρος κυριε, σας παρακαλω να μιλατε πιο ευγε.."
Μπ:" Πειτε μου αμεσως σε ποιο νοσοκομειο ειναι.Ερχομαι." Τον διακοψε ο Μπομπ
Βγηκε απο το σπιτι και ετρεξε στην σταση του λεοφορειου αφηνοντας το σπιτι ανοικτο.Το λεοφορειο εφτασε 10' αργοτερα.Ο Μπομπ μπηκε στο νοσοκομειο φωναζοντας τον ονομα της.Ο Γιατρος προσπαθησε να τον ηρεμησει και να του εξηγησει τα οσα ειχαν συμβη μα εκεινος συνεχισε να φωναζει ανενοχλητος.Οχι ομως για πολυ.Μια νοσοκομα περασε απο μπροστα του με την πτωμα της κοπελας ξαπλωμενο σε ενα κρεβατι νοσοκομειου.Ο γιατρος κοιταξε δειλα στο πατωμα καθως ο ανδρας επεσε στο πατωμα και αρχισε να φωναζει για αλλη μια φορα.Αυτη τη φορα ομως δεν φωναζε το ονομα της, φωναζε κατι αλλο, κατι πολυ διαφορετικο.Μια κραυγη μετανιας."Εγω φταιω.Εγω σε εφερα σε αυτη τη θεση.Καλυτερα να ημουν εγω μεσα στο αμαξι.Δεν σου αξιζε αυτο, δεν σου αξιζα εγω.Συγγνωμη μικρη μου, για ολα." και σπαραξε σε κλαματα.
Γιατρος:"Δεν φταιτε εσεις, ηταν ατυχημα.Ελατε, ηρεμηστε.Πιειτε λιγο νερο και καθιστε σε μια καρεκλα.Γνωριζουμε ποσο δυσκο.."
Μπ:"Εγω φταιω.Δεν γνωριζετε πως ειναι."
Ο Μπομπ σηκωθηκε με ενα χαμενο βλεμμα αποτυπωμενο στα ματια του.Εκατσε σε μια καρεκλα και κοιταζε το πατωμα, εμοιαζε τοσο κενος.Τιποτα δεν τον ενδιεφερε πια.Μισουσε τον εαυτο του για οσα της ειχε προκαλεσει.Αστειο ε; Νομιζε πως δεν γινοταν ποτε να μισησεις καποιον αληθινα και τελικα μισησε τον εαυτο του.Ολες εκεινες οι ασημαντες, χωρις συναισθημα νυχτες που ειχε αποφασισει να περασει με αλλες κοπελες πληγωνοντας την, ολες εκεινες οι φορες που σηκωσε το χερι του και χωρις ντροπη την γεμισε σημαδια, ολες οι φορες που τα λογια του ηταν σαν μαχαιρια στην καρδια της.Ολα αυτα τα μετανιωνε ενα ενα.Μα δεν ειχε σημασια πια.Τιποτα δεν θα ηταν οπως πριν, το ηξερε.
~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•
Το αλλο πρωι θα γινοταν η κηδεια της.Τα ανελαβε ολα αυτος.Ξυπνησε, εβαλε οτι μαυρο βρηκε μπροστα του και εφυγε.
Το μυστηριο αυτο ηταν το πιο οδηνιρο.Εμεινε να κοιταει το μνημα της μεχρι το βραδυ με ενα κατακοκκινο τριανταφυλλο στο χερι.Το αγαπημενο της λουλουδι.Καθοταν εκει τραγουδωντας το αγαπημενο της τραγουδι, αυτο που επαιζε οταν της εκανε προταση γαμου."Baby, I'm dancing in the dark with you between my arms
Barefoot on the grass, listening to our favorite song
When you said you looked a mess, I whispered underneath my breath
But you heard it, darling, you look perfect tonight" (-Ed Sheeran).Τα δακρυα του ετρεχαν το ενα μετα το αλλο χωρις σταματημο.Ξαφνικα αρχισε να βρεχει."Ποσο πολυ ηθελες να χορεψουμε στην βροχη, θυμασαι; Παντα σου ελεγα οχι γιατι θα κρυωσεις." Ειπε με νοσταλγια.Τοτε, σηκωθηκε, χορευε μονος του μεσα στην βροχη κατευθυνομενος προς την εξοδο του νεκροταφειου.Οταν εφτασε στην εισοδο κοιταξε το μνημα της και την χαιρετησε απο μακρια.Πηγε σπιτι με ενα ηλιθιο χαμογελο στο προσωπο.Μπηκε μεσα και κοιταζοντας στο κενο ειπε: "Τι ομορφη που εισαι σημερα.Ετσι να μου χαμογελας παντα.Να παρε και αυτο το τριανταφυλλο, το εκοψα για εσενα.Πες μου ποσο πολυ με αγαπας.Εγω σαγαπαω πολυ".Το χαμογελο δεν ξεκολλησε απο πανω του καθως μιλουσε.Εμοιαζε ναρκωμενος.Ξαπλωσε στο κρεβατι τους και αποκοιμηθηκε.
Τα παντα φαινονταν γκρι χωρις εκεινη στο σπιτι.Ολα ψυχρα και αδεια, οπως και εκεινος.Μην γελιεστε, ετσι ηταν παντα.Απλως το φως της δεν αφηνε το γκρι του να βγει στην επιφανεια.

----------Μετα απο 1 χρονο.------------

Η καθε μερα του μεχρι τοτε ηταν κενη.Καθε μερα ενιωθε ομως και πιο δυνατος.Παραλιγο να κυλισει στο ποτο.Το προλαβε ομως.Με την φωτογραφια της για φυλακτο εψαχνε κατι νεο να δωσει νοημα στην ζωη του.Πλεον το γκρι του ειχε αρχισει να φωτιζει.Βοηθουσε στην εκκλησια, σε συσυτια, δωρισε χρηματα, εκανε φιλανθρωπιες.Ενιωθε για πρωτη φορα καλα με τον εαυτο του και αυτο τον γεμιζε χαρα.Πατησε παλι στα ποδια του και ηλπιζε οταν η μικρη του τον κοιταει απο ψηλα να νιωθει περιφανη για τον ανθρωπο στον οποιο ειχε μετατραπει τωρα εκεινος.Εκανε και ομιλιες κατα της κακοποιησης προς τις γυναικες.Ειρωνια.Φαινεται να εμαθε ομως απο τα λαθη του.Εζησε ετσι για ολο το υπολοιπο της ζωης του, ηρεμα, ειρηνικα.Στα 86 του πεθανε απο καρδιακη προσβολη.Καποιοι λενε πως τον ακουσαν νωριτερα εκεινη την μερα να φωναζει απο το παραθυρο σημερα θα ερθω να σε βρω μικρη μου, ελπιζω να με εχεις συγχωρεσει, οπως εκανες παντα.Αλλοι λενε πως ειχε μερες να φανει.Ποτε δεν θα μαθουμε σιγουρα και δεν νομιζω πως εχει και νοημα.

Μπαμπας:" Τεελος.Λοιπον; Τι εχεις να πεις μικρη μου;"
Ερμιονη:"Δεν περιμενα να αλλαξει τοσο.Ομως κατι μου θυμιζει αυτος ο ανθρωπος.Μου εχεις ξαναπει για αυτον μπαμπα.Τοτε δεν ηξερα ονομα.Ελεγες παντα ενας ανθρωπος που συνηθιζα να ξερω.Τι σου ηταν λοιπον;"
Μπαμπας:"Υποσχεσαι πως θα εχεις για αυτον τον ανθρωπο μια ομορφη εικονα και θα τον σκεφτεσαι οπως ηταν μετα τον θανατο της Μελινας;"
Ε:"Δεν ξερω, ομως θελω πολυ να μαθω ποιος ειναι.Οποτε θα προσπαθησω μπαμπα μου."
Μπαμπας:"Ο ανθρωπος αυτος ηταν ο αδερφος μου, ο θειος σου απο το εξωτερικο.Αυτος που παντα ακους και ποτε δεν βλεπεις."
Η μικρη συγκινημενη πηγε στο δωματιο της και εκλεισε την πορτα.Ευχηθηκε σιωπηλα να μην υπαρξουν ατομα ξανα σαν τον θειο της, παρα την υποσχεση που εδωσε στον μπαμπα της.Οσο ισχυρη κι αν ηταν η αγαπη του για την θεια της, δεν μπορει να συγχωρεσει τον τροπο με τον οποιο της φερθηκε.Αυτο ισως να ειναι και κατι που θα θυμαται παντα αν καποιος της φερθει ασχημα.Δεν θα το ανεχτει οπως η θεια της.Θα τρεξει οσο πιο μακρια μπορει, οσο ειναι ακομα νωρις.

ΤΕΛΟΣ.