Dit zeg je niet

MAy

Je bent echt een super geweldig persoon, ik ben heel blij dat jij in mijn leven bent. Daar wil ik graag mee beginnen en eindigen. Want al gaat het hierin zeer waarschijnlijk heel anders lijken, dit is en blijft absoluut waar!
Al ons contact komt vanuit mij, dit weten we beiden, je hebt tegen mij gezegd hier verandering in aan te willen brengen maar helaas is dit grandioos mislukt. Sterker nog, zodra ik weer zoals van oud het initiatief neem komen er korte antwoorden en komt zelfs halverwege het gesprek nog alle input vanuit mij. Zodra ik niks meer zeg of app valt er een stilte totdat ik weer wat zeg. In een groep maakt het totaal niet uit of je er nou wel of niet bent, je praat toch niet tegen me. En toch, telkens bewijst de praktijk weer dat ik me dingen in mijn hoofd haal want je grootste geheimen vertel je tegen mij. De dingen die je niemand toevertrouwd vertrouw je mij toe. Dit laat voor mij zo duidelijk zien dat wij nog zulke goede vrienden zijn. Maar hoe komt het dan dat ik een voortdurend knagend gevoel heb? Wanneer iemand mij vraagt wie mijn beste vriend is dat dan stil val? Dat ik regelmatig met tranen in mijn ogen zit terwijl ik diegene was die niet kon huilen? Hoe komt het dat ik me zo arm en leeg voel terwijl jij mijn leven zo rijkelijk en vol maakt? Waarom ben jij een reden dat ik naar de psycholoog ga en niet de reden dat ik daar niet zit?

Ik vind je absoluut een geweldig persoon, ik ben heel erg blij dat jij mijn leven verrijkt! Maar zou jij mijn leven alsjeblieft meer willen verrijken? Het goede voornemen van wederzijdse input willen naleven? Zou jij alsjeblieft willen zorgen dat ik meteen een antwoord heb op de vraag wie mijn beste vriend is?